Ο μεγάλος θρίαμβος
Η έναρξη του αγώνα θα δοθεί στις 12 το μεσημέρι της 20ής Απριλίου 1946. Στο χέρι του κρατά διπλωμένο ένα χαρτάκι που του έδωσε κάποιος πριν τον αγώνα, με την υπόσχεση να το διαβάσει λίγο πριν την έναρξη. Το χαρτάκι γράφει από την μια πλευρά «Ή ταν ή επί τας» και στην άλλη «Νενικήκαμεν»... Ο Κυριακίδης τρέχει με μεγάλα ονόματα της εποχής: Τον Άγγλο Κένεθ Μπέιλι, τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι -παλιό νικητή της διαδρομής-, τον Καναδό Κοτέ κ.ά.
Παίρνοντας τον αριθμό 77 (θεωρούσε τον αριθμό 7, ως τον τυχερό αριθμό των Ελλήνων· άρα με το 77, δυο φορές τυχερός), ξεκινά τον αγώνα επιφυλακτικά. Ακολουθώντας την τακτική που ακολουθούσε πάντοτε, φροντίζει να μην σπαταλήσει δυνάμεις από την αρχή. Δεν κοιτάζει πίσω, μόνο μπροστά, γιατί πιστεύει πως «όταν ένας μαραθωνοδρόμος κοιτάζει πίσω του, δίνει φτερά στον αντίπαλο». Αποφασίζει να επιταχύνει από το μέσον της διαδρομής (όπως έλεγε κι ίδιος, είχε βάλει σαν «σημάδια» διάφορα κτήρια και τοποθεσίες, αλλά και τα...παντελονάκια ων συναγωνιστών του).
Προσπερνά τους αντιπάλους του έναν έναν και στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής, προπορεύεται με τον Τζόνι Κέλι. Οι ομογενείς αλλά και οι Αμερικανοί που παρακολουθούν με αγωνία τον αγώνα, προσπαθούν να τον ενθαρρύνουν. Ένας ομογενής, θέλοντας να τον βοηθήσει, του προσφέρει ένα πορτοκάλι, τον χτυπά ενθαρρυντικά στην πλάτη και μπερδεύεται στα πόδια του, κάνοντας τον να χάσει τον ρυθμό του και πολύτιμο έδαφος. Δεν το βάζει όμως κάτω και συνεχίζει προσπερνώντας τους αντιπάλους του. Ένας άλλος Έλληνας σε κάποια στιγμή του λέει: «Καλά πας, Στέλιο! Έστω δεύτερος...». Ο Κυριακίδης πεισμώνει και ξεχύνεται μπροστά. Λίγο παρακάτω, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που παρακολουθεί τον αγώνα με αυτοκίνητο, τον πληροφορεί πως «ο Κέλι «έσπασε» και πως «είναι ώρα να φύγει». Και πράγματι φεύγει, προσπερνώντας τον -έκπληκτο- Κέλι. Τότε θα συμβεί και κάτι, που ο ίδιος ο Κυριακίδης θυμόταν πάντα με συγκίνηση... Ένας ηλικιωμένος Έλληνας θα πεταχτεί μπροστά του και σχεδόν ικετεύοντάς τον, θα του φωνάξει: «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΕΛΙΟ ΜΟΥ! ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!»... Αυτή η ικεσία-έκκληση θα βάλει φτερά στα πόδια του Στέλιου Κυριακίδη που θα τα δώσει όλα για να θωρακίσει και να κατακτήσει την νίκη. Και την κατάκτησε, τερματίζοντας πρώτος με χρόνο 2:29:27, φωνάζοντας στον τερματισμό «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!» (For Greece). Χρόνος που αποτέλεσε καλύτερη πανευρωπαϊκή επίδοση και ταυτόχρονα πανελλήνια που κράτησε για 22 χρόνια (ο ίδιος μάλιστα, ήταν κριτής, όταν καταρρίφθηκε η επίδοσή του από τον Δημήτρη Βούρο).
X
Ήταν πλέον γεγονός... Ο «νέος Φειδιππίδης» όπως τον ονόμασαν οι Αμερικανοί, ήταν ο μεγάλος νικητής, σκορπίζοντας ρίγη συγκινήσεως στους απανταχού Έλληνες. Μια από τις πρώτες ερωτήσεις που δέχθηκε ο Κυριακίδης μετά τον θρίαμβό του ήταν: «Τι θα ήθελες να κάνουμε για σένα;». Ο Κυριακίδης, απαντώντας λακωνικά, είπε: «Για μένα τίποτα. Μόνο για την Ελλάδα...»., ενώ δεν παρέλειπε να λέει σε όσους πήγαιναν να τον συγχαρούν: «Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου». Ο μεγάλος του αντίπαλος, Τζόνι Κέλι σε μια επίδειξη ευγενούς άμιλλας, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα -όντας ως ο επικρατέστερος υποψήφιος για την νίκη- και τον Κυριακίδη, απάντησε: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα».
Το «Πακέτο Κυριακίδη» και η επιστροφή στην Ελλάδα
Ο συγκινητικός αγώνας και η ανιδιοτελής νίκη του Κυριακίδη, προκάλεσε ένα κύμα συμπάθειας στους Αμερικανούς και πολύ περισσότερο στους Έλληνες ομογενείς. Ο Στέλιος Κυριακίδης, μετά την νίκη του, παρέμεινε για σχεδόν έναν μήνα στην Αμερική, με μοναδικό σκοπό να προκαλέσει την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και την συγκέντρωση βοήθειας για την δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Οι Αμερικανοί θέλησαν να τον κάνουν επαγγελματία αθλητή, προσφέροντάς του χρήματα, ενώ δεν έλειψαν και οι προτάσεις να γίνει ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Ο Κυριακίδης αρνήθηκε κάθε πρόταση. Δεν είχε σκοπό να μείνει στην Αμερική. Ήθελε να πάρει βοήθεια και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Και τα κατάφερε αρκετά καλά. Συγκεντρώθηκε ένα σεβαστό ποσό της τάξεως των 250.000 δολαρίων, ενώ κατάφερε να γεμίσει και δύο πλοία -προσφορά της οικογένειας Λιβανού- με είδη πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα, τα οποία αποτέλεσαν μια μικρή ανάσα εκείνη την εποχή για τους εξαθλιωμένους Έλληνες. Η βοήθεια αυτή που κατάφερε να συγκεντρώσει ο Κύπριος αθλητής, ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Εξαιτίας μάλιστα, της δημοσιότητας που έδωσε ο Κυριακίδης για την τραγική κατάσταση στην Ελλάδα, έναν χρόνο αργότερα (Μάιος 1947), επισπεύσθηκε και επίδοση 400.000 δολαρίων ως μέρος της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας (επί συνόλου 1,4 εκατομμυρίου δολαρίων), γνωστής ως «Σχέδιο Μάρσαλ».
Στην Ελλάδα επέστρεψε στις 23 Μαΐου 1946. Εκείνη την ημέρα ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν ολόκληρη η Ελλάδα. Για πρώτη φορά μάλιστα, μετά την Κατοχή, φωταγωγήθηκε προς τιμήν του και η Ακρόπολη.
Στο Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου
Τα μετάλλια, τα κύπελλα, τα παράσημα και πλήθος κειμηλίων του Στέλιου Κυριακίδη, κοσμούν σήμερα το Μουσείο Προβολής Μαραθωνίου Δρόμου στην πόλη του Μαραθώνα, μια ευγενική δωρεά της οικογένειάς του.