Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Η πρόοδος ποτέ δεν ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμού, κατευνασμού και ευρείας συναίνεσης. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο εάν δεν είσαι έτοιμος να πληρώσεις το κόστος. Δεν μπορείς να εκπροσωπείς την αλλαγή με φωνή που φοβάται να υψωθεί. Όσοι πίστεψαν στην Κεντροαριστερά το έκαναν γιατί ήθελαν να ζήσουν σε μία πιο δίκαιη κοινωνία, όχι σε μια καλύτερα διαχειριζόμενη αδικία. Κι αυτό το αίτημα είναι σήμερα πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς μεταξύ μας. Η Κεντροαριστερά –παγκοσμίως- δεν γκρεμίστηκε από κάποιον αντίπαλο.

Δεν προδόθηκε από ραδιουργίες και συνωμοσίες. Αυτοκτονεί εθελούσια, με μικρές, καθημερινές δόσεις διαχείρισης και υπολογισμού: Κάθε φορά που επέλεξε να μην πάρει θέση για να μην δυσαρεστηθεί κανείς. Κάθε φορά που μέτρησε τις λέξεις της με το βλέμμα στα ποσοστά και όχι στις ανάγκες. Η Κεντροαριστερά, με τα χρόνια, εξειδικεύτηκε στο τίποτα: Ειδική στο να μοιάζει σύγχρονη, χωρίς να αλλάζει. Ειδική στο να λέει τα πάντα, χωρίς να σημαίνουν τίποτα. Την ώρα που οι νέοι έκαιγαν τα παλιά σύμβολα, εκείνη προσπαθούσε να γυαλίσει τα ίδια ξεθωριασμένα σήματα. Σαν να περιγράφεις τα οφέλη του νερού στον ανθρώπινο οργανισμό, σε κάποιον που διψάει.

Η Κεντροαριστερά πλέον δεν αγαπιέται και -το χειρότερο- δεν μισιέται. Υπάρχει. Είναι το skip intro που πατάς στο Netflix. Η Κεντροαριστερά, ακόμα πιστεύει πως αν οργανωθούμε καλύτερα, αν επικοινωνήσουμε σωστά, αν βρούμε ένα ωραίο σλόγκαν, κάτι θα αλλάξει. Τίποτα όμως δεν αλλάζει χωρίς ρίσκο. Χωρίς σύγκρουση. Χωρίς υπέρβάσεις. Τέλος, η Κεντροαριστερά δε χάνει επειδή αμφισβητήθηκαν οι ιδέες της. Έχασε επειδή σταμάτησε να τις υπερασπίζεται με το ίδιο πάθος, την ίδια αποφασιστικότητα. Δεν ηττήθηκε από ένα μεγάλο λάθος, αλλά από χίλιες μικρές σιωπές. Φόρεσε το ρεαλισμό σαν πανοπλία, αλλά δεν κατάλαβε πως ήταν κλουβί. Σε έναν κόσμο που καίγεται, δεν υπάρχει χώρος για εκείνους που φοβούνται τη στάχτη.