«Παρακολουθώ τις παρεμβάσεις του κ. Κριτσινέλη, ο οποίος έχει τιμητικώς λάβει τον τίτλο του Επίτιμου Δημότη, επί δημαρχίας Σπύρου Ζαγάρη. Τον εν λόγω τίτλο, τον έλαβε ακριβώς επειδή είχε δωρίσει συλλογή δαδών μαραθωνίου δρόμου, στο Μουσείο μας (σ.σ. ο γράφων υπηρετούσε κι εκείνη την εποχή στη Διοίκηση του Δήμου). Το ίδιο είχαν πράξει τότε και άλλοι αξιότιμοι δωρητές, οι οποίοι επίσης, τιμήθηκαν με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, ως Επίτιμοι Δημότες. Με τη μόνη διαφορά ότι ο κ. Κριτσινέλης άφησε τις δάδες στο Μουσείο για τρία χρόνια περίπου (όσο δηλαδή, διήρκεσε η δημαρχιακή θητεία του Σπύρου Ζαγάρη) και στη συνέχεια, πριν ακόμα την επίσημη ανάληψη καθηκόντων της Διοίκησης Ιορδάνη Λουίζου, τις πήρε πίσω!!! Πρωτάκουστο κι εξωφρενικό, κατά τη γνώμη μου! Ουδείς άλλος από τους δωρητές έπραξε κάτι ανάλογο. Και όχι μόνο, αλλά για τις άλλες δωρεές (πλην του κ. Κριτσινέλη) ακολουθήθηκαν οι σύννομες και προβλεπόμενες διαδικασίες, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει αποκτήματα του Μουσείου.

Σε πρόσφατες αναρτήσεις και συνεντεύξεις του, ο κ. Κριτσινέλης, αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι τελικός προορισμός της συλλογής του, είναι ένα Μουσείο στη μακρινή Αυστραλία καθώς, όπως ισχυρίζεται: «δεν υπήρξε ενδιαφέρον από εγχώριο Μουσείο, κι έτσι τα δώρισα στη Μελβούρνη».

Μα πώς γίνεται να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, όταν ο ίδιος τα δώρισε και ο ίδιος τα πήρε πίσω; Αναρωτιέμαι δε, εάν στην Μελβούρνη τον έχουν χρίσει Επίτιμο Δημότη, μετά από τη δωρεά του, όπως είχαμε κάνει εμείς στον Μαραθώνα…

Ο λόγος που αναφέρομαι στο ζήτημα είναι απλός: ο κόσμος, οι πολίτες, θα πρέπει να γνωρίζουν όταν διαβάζουν ή ακούν ενός εκάστου την άποψη, την κριτική κ.λπ. ποιος είναι αυτός που μιλάει/γράφει, τι ακριβώς έχει προσφέρει, ποια είναι η ιστορία του.

Αναφορικά λοιπόν, με τον κ. Αθανάσιο Κριτσινέλη, πρόκειται για εκείνον, στον οποίο έμεινε ο τίτλος του επίτιμου δημότη Μαραθώνος, παρόλο που ο λόγος για τον οποίο τιμήθηκε, δεν υφίσταται πλέον».