Θεωρώ ότι ο χρόνος δεν επαρκεί για να κατανοήσει ο κόσμος τον σχεδιασμό και να υποστηρίξει ή να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, ακόμα και να προστατέψει την περιουσία του, αλλά και τον τόπο στο σύνολό του, σε μία μακροπρόθεσμη προοπτική.

Ως τώρα έχουν γίνει δύο μονόλογοι, ένας στο Μάτι κι ένας στη Ραφήνα, όπου ναι μεν, τίθενται ερωτήματα, αλλά δεν γίνεται διάλογος. Βλέπετε, στη Δημοκρατία, η άμεση επικοινωνία και ο ουσιαστικός διάλογος με τον λαό, είναι ό,τι ακριβώς προβλέπεται, αλλά κι επιβάλλεται. Στις διαδικασίες εκπροσώπησης για τις Επιτροπές πυρόπληκτων, παρατηρείται το φαινόμενο εκλογής προσώπων δια βοής, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν, πυρόπληκτοι ή ειδικοί.

Αυτό που πρότεινα και δημόσια όταν πήρα τον λόγο στην τελευταία διαβούλευση: για να γίνει σωστή δουλειά θα έπρεπε να συσταθεί ένα γραφείο στην περιοχή μας. Ένα Γραφείο στελεχωμένο από μελετητές και τεχνικούς του υπουργείου, στα πρότυπα της Υπηρεσίας Αποκατάστασης Πυρόπληκτων, όπου θα μπορεί ο πολίτης ν’ απευθύνεται και να ενημερώνεται επακριβώς για το θέμα που τον αφορά. 

Όταν θα υπάρχει μία βάση, ένα σημείο αναφοράς, ένα Γραφείο το οποίο θα λειτουργεί και θα διατηρηθεί στην περιοχή μέχρι και την ολοκλήρωση της εφαρμογής του ΕΠΣ θα μπορεί ο ενδιαφερόμενος να το επισκέπτεται, ενδεχομένως συνοδευόμενος από νομικό - τεχνικό σύμβουλο, να επισημαίνει το προσωπικό του ζήτημα, ακόμα και να υποβάλλει ένσταση.

Θ’ αναφερθώ σε δύο σημεία: στη μη ένταξη των περιοχών, Αμπελούπολης -Προβάλινθου και στον σχεδιασμό του παραλιακού πεζόδρομου. Αναφορικά με το πρώτο, προτείνω την ακόλουθη λύση:

1. Να τροποποιηθεί η Υπουργική Απόφαση, που καθορίζει τις Διοικητικές Πράξεις του Δημοσίου, όπως συμβάσεις με ΔΕΗ γι’ ανάπτυξη δικτύων και ρευματοδότηση κατοικιών. Τέτοιες Διοικητικές Πράξεις έχουμε για τις περιοχές, Αμπελούπολη και Προβάλινθο και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως μία απλή άδεια μικροεπισκευών για λόγους χρήσης και υγιεινής, λαμβάνεται υπόψη και αλλάζει τον χαρακτήρα της έκτασης, ενώ η απόφαση για την κατασκευή ενός δικτύου ρεύματος πολλών χιλιομέτρων από τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (με σύμφωνη γνώμη του Δασαρχείου) δεν λαμβάνεται υπόψη. 

2. Δεν περίμενα από τους μελετητές του Υπουργείου να μας διδάξουν την κατασκευή πεζοδρόμου, δεδομένου ότι εμείς ως Δήμος Νέας Μάκρης τότε, κάναμε τον πρώτο πεζόδρομο στην Ελλάδα, αξιοποιώντας τις δυνατότητες και συνθήκες της εποχής. Στην περιοχή του Ματιού ξεκινώντας από τις κατασκηνώσεις των αξιωματικών μέχρι και την παραλία είναι όλα κι όλα τρία χιλιόμετρα απόσταση! Και στη μελέτη μιλούν για ποδηλατόδρομο (κάτι που αποκλείεται σε αυτό το μικρό μήκος) και πεζόδρομο, ο οποίος πάλι ακυρώνεται για μένα, λόγω ακτομηχανικών προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί από την κατασκευή της μαρίνας του Ματιού, συνυπολογίζοντας και το υψηλότατο κόστος λόγω των επεμβάσεων που απαιτούνται.

Φυσικά! Πολλές από τις προτάσεις για την πολεοδόμηση είναι στη σωστή κατεύθυνση, όπως: η μονοδρόμηση, η διαπλάτυνση της Κυανής Ακτής και της Κύπρου, αλλά και η βοηθητική οδός παράλληλη προς τη Μαραθώνος. Επίσης, η συνολική φιλοσοφία ήπιας δόμησης, είναι σύμφωνη με την επιθυμία των κατοίκων, οι οποίοι ζητούν τακτοποίηση μίας παραθεριστικής περιοχής αμιγούς κατοικίας. Μην ξεχνάμε και την αποκατάσταση πρασίνου, αλλά αυτήν τη φορά, με φυτά και δέντρα χαμηλού δείκτη καύσης και συντελεστή ανάφλεξης.

Το κάθε ρέμα και η χρησιμότητά του θα πρέπει να μελετηθεί ξεχωριστά. Να δημιουργηθούν έργα ανάσχεσης των πλημμυρικών φαινομένων. Το ρέμα λειτουργεί περίπου όπως ένα αυτοκίνητο, που κινείται προς την κατηφόρα. Εάν ο οδηγός παραλείπει να το επιβραδύνει κάθε τόσο, πατώντας φρένο, θα χάσει τον έλεγχο. Η τεχνική επιστήμη λοιπόν, διαθέτει και γνωρίζει εκείνα τα εργαλεία, ώστε να δημιουργήσει τα «φρένα» ανάσχεσης, για την αποφυγή πλημμυρών. Μετατοπίσεις ρεμάτων και ρέματα κλειστού τύπου που ακούγονται και συνταγματικό πρόβλημα έχουν στην τελική έγκριση του σχεδίου και πραγματικό στην εφαρμογή τους.

Ομολογώ ότι είμαι απογοητευμένος από όλους τους βουλευτές της περιοχής μας, όλων των πολιτικών ομμάτων, που δεν παίρνουν θέση να πιέσουν για να ληφθούν αποφάσεις που χρήζουν πολιτικής βούλησης, προκειμένου να ξεμπλοκάρουν χρόνια γραφειοκρατικά ζητήματα. Επιπροσθέτως, θα ήταν ευχάριστη έκπληξη για όλους μας, όλους εμάς τους πυρόπληκτους, ο πρώτος και δεύτερος βαθμός Αυτοδιοίκησης να μην ακολουθούσε κατά γράμμα, την Κυβερνητική πολιτική αλλά να χάραζε τη δική της, με τη λογική ότι γνωρίζει πολύ καλύτερα τον τόπο μας και τις πραγματικές του ανάγκες. Μετά την πρόταση της Κυβέρνησης, και αφού μελετηθεί και γίνει διαβούλευση με τους κατοίκους, να καταρτιστεί μία βελτιωμένη και διορθωμένη μελέτη - αντιπρόταση προς το Υπουργείο. Με αυτόν τον τρόπο συνθέτεις και δεν διαιρείς. Επιμένω σε αυτό, γιατί όπως συνηθίζω να λέω, απαιτούνται γενναίες, τολμηρές πολιτικές αποφάσεις για να δοθούν λύσεις. Όσο βαδίζουμε την πεπατημένη δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα δραστικό ή καινοτόμο, καμία πρόοδο. 

Το βέβαιο είναι ότι η περιοχή δεν είχε 102 θύματα λόγω αυθαίρετης δόμησης, όπως ισχυρίζονται αρκετοί πολιτικοί και των δύο μεγάλων κομμάτων. Έχει πλέον αποδειχτεί ότι δεν υπήρχε επιχειρησιακός σχεδιασμός από την Πολιτική Προστασία και δεν ήρθαν Πυροσβεστικά.

Όντως, κατά το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, έτσι και στην περίπτωση της φονικής πυρκαγιάς, δεν είναι έντιμο να κατηγορούνται οι πυρόπληκτοι γι’ αυθαιρεσίες. Η αυθαιρεσία θέλει τουλάχιστον δύο για να επιτευχθεί. Όλοι μαζί και ο καθένας από τη θέση του (ιδιοκτήτες, τοπικοί παράγοντες, δημόσιοι λειτουργοί) έστω και με σιωπηλή συνενοχή, βοηθήσαμε ώστε να οικοδομηθούν οι οικισμοί και να οδηγηθούμε στη σημερινή κατάσταση. Όλοι ευθυνόμαστε και όλοι οφείλουμε να συμβάλλουμε στην ανοικοδόμηση, ένταξη και τακτοποίηση.

Η Κεντρική Διοίκηση θυμίζει τον πατέρα, ο οποίος αρνείται ν’ αναγνωρίσει το νόθο του παιδί και δεν του δίνει όνομα και ταυτότητα. Εμείς λοιπόν, ζητάμε πολεοδομική ταυτότητα.

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν, οι καθυστερήσεις είναι απαράδεκτες κι έχουν να κάνουν με όσα προείπα, αναφορικά με την έλλειψη πολιτικής βούλησης και τόλμης. 

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι καλώς υπάρχει το πρόγραμμα ενίσχυσης των επιχειρηματιών σε μία αγορά που υπέστη καθολική καθίζηση. Θεωρώ όμως ότι τα κριτήρια διάθεσης της χρηματοδότησης δεν είναι δίκαια και αντικειμενικά. Για παράδειγμα, βλέπουμε να έχουν ωφεληθεί με δεκάδες χιλιάδες ευρώ Ιατρεία στο κέντρο της Νέας Μάκρης ως «επιχειρήσεις που έχουν υποστεί ζημία από τις πυρκαγιές» και όχι μαγαζιά εστίασης και ξενοδοχεία που κινδυνεύουν να βάλουν οριστικό λουκέτο, αν δεν έχουν βάλει ήδη.

Ας είμαστε προσεχτικοί ως Κράτος πρόνοιας και ας σκύψουμε με ειλικρινές ενδιαφέρον στους κατεστραμμένους συμπολίτες μας, γρήγορες και στοχευμένες διαδικασίες αποκατάστασης, σε όλους τους τομείς και προς τη σωστή κατεύθυνση.