Πήγαινε προς το Άνω Σούλι μ΄ένα παλιό Citroen Deux Chevaux.... «Γεια σου Θωμααά» του φώναζε ο πατέρας μου. Από κάποια τηλεοπτική σειρά. Είναι πολλά τα χρόνια και η μνήμη δεν βοηθάει πια.

Μας μάζεψε από το δρόμο. Στόμα με στόμα. «Είναι κάποιος που θέλει να κάνει θέατρο» μου είπαν. Έτσι, τον είδα για πρώτη φορά από κοντά. Δεν τον έλεγαν Θωμά. Τίποτα δεν ήξερε πια, αυτός ο πατέρας μου; ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΓΚΛΟ. Έτσι έλεγαν τον άνθρωπο με το παλιό Citroen Deux Chevaux και τα μικρά ματάκια που μας κοίταζαν όλους με αγάπη. «Στον Μαραθώνα θα κάνουμε θέατρο. Όταν φύγω, θέλω να αφήσω κάτι πίσω μου».

Δεν ήταν εύκολο. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ μας και άνθρωποι που νομίζαμε ότι γνωριζόμαστε από μικροί. Φιλίες που χάθηκαν μέσα στο χρόνο και φιλίες που σφράγισαν τη ζωή μας. Ο κυρ Βασίλης. Έτσι τον λέγαμε. Μαζί του αρχίσαμε το ταξίδι. Αυτός καπετάνιος, εμείς μούτσοι, σ’ ένα μικρό ξύλινο σκαφάκι που του δώσαμε και όνομα. Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα! Κι άρχισαν οι πρόβες... οι καυγάδες… οι εγωισμοί... οι ατέλειωτες συζητήσεις… Γιατί εσύ και όχι εγώ;

Ήταν παντρεμένος με την Τζοβάννα... Οπαδός της υγιεινής διατροφής η Τζοβάννα. Τουτέστιν, τηγάνι τέλος για τον κυρ Βασίλη. Κι ο κυρ Βασίλης, ήταν λάτρης της τηγανιτής πατάτας. Τελείωνε η πρόβα και μέχρι να συμμαζέψουμε τα απομεινάρια από την θεατρική αιματοχυσία, παραγγέλλαμε σουβλάκια και πατάτες τηγανιτές από την κυρά Λίτσα. Κι εκεί αρχίζαμε το ονειρικό ταξίδι με τον κυρ Βασίλη…

«Το θέατρο είναι ταξίδι με καράβι. Αν θες να ταξιδέψεις, πηδάς μέσα και χωρίς εισιτήριο. Ο στόχος είναι να μπεις στο καράβι κι ας στριμωχτείς και στ’ αμπάρι. Αν δεν την έχεις την καύλα, καλύτερα να παραμείνεις στη στεριά». Α, βρε κυρ Βασίλη... τι προίκα μας άφησες... Κι έφτασε η ώρα για εκείνη την ιστορική, πρώτη παράσταση!!!

Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ!!! Καλοκαίρι 1990!!

Φυσικό σκηνικό το παλιό Δημαρχείο Μαραθώνα. Με τι λεφτά να φτιάξουμε σκηνικά; Με τι λεφτά να φτιάξουμε κοστούμια; Φόρεσα μια ρόμπα της γιαγιάς μου. Καυγάδες; Ένα σωρό!!! Αλλά αυτές οι ατέλειωτες νυχτερινές συζητήσεις με τις τηγανιτές πατάτες της κυρά Λίτσας, μας έκαναν και ξεχνούσαμε τα πάντα. Είχαν νοιάξιμο αυτές οι τηγανιτές πατάτες, για να μην μείνει κανένας στη στεριά.

Στο τέλος της παράστασης, όλοι οι θεατές μας έσφιξαν ενθουσιασμένοι το χέρι, έναν προς έναν. Σαν να ήταν ένας γάμος και οι προσκεκλημένοι χαιρετούσαν τους νιόπαντρους και την οικογένεια. Δεν έμεινε κανένας στη στεριά εκείνο το βράδυ. Δεν το επέτρεψε ο κυρ Βασίλης.

Την άλλη μέρα ήρθε σπίτι μου. Έφτιαξα καφέ και κάτσαμε στην βεράντα. «Κόρη μου, τα καταφέραμε». Είπε αυτό και έβαλε τα κλάματα. Θυμάμαι την μυρωδιά της μέρας και τις βαριές ανάσες του κυρ Βασίλη από τα αναφιλητά του.

Στο καράβι του κυρ Βασίλη, ταξίδεψαν πάνω από τρεις δεκαετίες, πολλοί άνθρωποι. Σε καμπίνες της πρώτης θέσης, στ’ αμπάρια. Μερικοί κατέβηκαν στο πρώτο λιμάνι, άλλοι έκαναν μεγάλα ταξίδια με μπουνάτσα, ή κόντρα άνεμο. Οι μικροί και ανυπάκουοι πνίγηκαν μεσοπέλαγα, γιατί ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑ-ΝΕ-ΝΑΣ.

Όταν η θάλασσα αγριέψει και το ταξίδι γίνει απρόβλεπτο, να παραγγείλετε μερικές πατάτες τηγανιτές. Να κάτσετε όλοι ένα γύρο και θα νοιώσετε την μυρωδιά εκείνης της μέρας και τα δάκρυα του κυρ Βασίλη «Κόρη μου, τα καταφέραμε» ...και δεν θα μείνει κανένας στη στεριά!!!!

Με εκτίμηση,