Γράφει η Χάιδω-Αναστασία Ρίζου-Ευαγγελίου

Ιστορικό-Αρχαιολόγος/Φιλόλογος

Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Μαραθώνος με το Συνδυασμό ΕΜΕΙΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ και τον Άρη Παπουτσή

Υπηρετώντας επί 36 χρόνια την Παιδεία, έχω, πλέον, σαφή την πεποίθηση ότι από κει ξεκινούν όλα, άρα και η αλλαγή και η ανάπτυξη και η εξέλιξη. Επίσης, θα συμφωνήσω με την Αρβελέρ στο ότι η Παιδεία είναι το μόνο αντίδοτο σε κάθε κρίση και ξεκινάει από το σπίτι. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσω τα παραπάνω, που ασφαλώς μπορούν να αποτελέσουν θέμα ενός σχετικού δοκιμίου. Το θέτω, όμως, ως θέμα με αφορμή τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, για να αναδείξω το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στον τομέα αυτό.

Εκφράζοντας την αγωνία μου, θεωρώ ότι κρίνεται απαραίτητη η διερεύνηση και ανάδειξη προτάσεων γύρω από τη διασύνδεση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις δομές και τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η ανίχνευση διαδικασιών, μεθόδων και μέσων, που θα εξασφαλίσουν μια επωφελή για την κοινωνία συνεργατική αλληλεπίδραση των δύο θεσμών. Η υποστήριξη των προσπαθειών εξωστρέφειας της σχολικής κοινότητας με τη συνεργασία φορέων και οργανωμένων ομάδων της τοπικής κοινωνίας. Η εύρεση μιας προοδευτικής στρατηγικής για την εκπαίδευση που να προάγει με ποιοτικό τρόπο το διάλογο, τη συμμετοχή, την καινοτομία και την παιδαγωγική ελευθερία.

Επιπλέον είναι ανάγκη να αναζητηθούν και να εμπεδωθούν οι θεσμικές υποχρεώσεις του Δήμου απέναντι στα ζητήματα της Παιδείας, ώστε να αναλάβει τις ευθύνες του για τη στήριξη και συμπαράσταση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου, με τη συμβολή του στην κάλυψη της υλικοτεχνικής υποδομής, στην υποστήριξη και λειτουργία των σχολικών μονάδων, εκτελώντας παράλληλα τα απαιτούμενα έργα συντήρησης, εξασφαλίζοντας τα αναγκαία πιστοποιητικά ασφαλείας και αναβαθμίζοντας αισθητικά τα σχολικά κτήρια, που πρέπει να αποτελούν στολίδι για τον τόπο. Είναι κι αυτός ένας πολύ σοβαρός παράγοντας διαπαιδαγώγησης και ανάπτυξης της αισθητικής των αυριανών πολιτών, αλλά και στοιχείο σεβασμού και φροντίδας της πολιτείας προς τα παιδιά. Αν εθίζεις τα παιδιά στην κακογουστιά, στην προχειρότητα, στη ρυπαρότητα, στην ακαταστασία, προετοιμάζεις ανθρώπους μειωμένων προσδοκιών. Από αυτούς, πλέον, δεν δικαιούσαι να απαιτήσεις αισθητική, περιβαλλοντική αγωγή, σεβασμό του δημόσιου χώρου, κοινωνική ανεκτικότητα, όταν το περιβάλλον, όπου έχουν διαπαιδαγωγηθεί, δεν τους έχει δώσει τα ανάλογα ερεθίσματα. Ως ενεργός πολίτης αυτού του τόπου δεν ανέχομαι άλλο τα γερασμένα σχολεία, τις τάξεις χωρισμένες στα δυο με γυψοσανίδες, τα σχολεία χωρίς αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, χωρίς γυμναστήριο, χωρίς βιβλιοθήκη, χωρίς τραπεζαρία, τα σχολεία με τσιμεντένια προαύλια, χωρίς ένα δέντρο, τα νηπιαγωγεία σε μισθωμένα κτίρια, χωρίς μια παιδική χαρά. Χρόνια πάλεψα για όλα αυτά και με αρκετή επιτυχία.

Γιατί ακούω την προτροπή του ποιητή, που έγινε τραγούδι: «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.»!…

Και μετά λόγου γνώσης λέω ότι ο πρόσφορος χώρος γι’ αυτό είναι το σχολείο και το όχημα η Παιδεία.

Είναι καιρός και ευθύνη όλων να επενδύσουμε σ’ αυτήν. Ιδίως αυτοί που κατέρχονται στον πολιτικό στίβο και όσοι είναι «εσαεί» στους δημόσιους θώκους, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι το κάνουν, όχι για να δημιουργεί ο καθένας τη δική του εντύπωση και να στήνει ένα προφίλ. Αλλά, όλοι μαζί σε αγαστή συνεργασία να επιδιώκουμε να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα και να προχωρούμε μπροστά, παρακολουθώντας τα κελεύσματα της εποχής. Μιας εποχής που επιβάλλει την ομαδικότητα, τη συνεργατικότητα, την αξιοποίηση όλων των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας, παράλληλα με τη συνεχή επιμόρφωση, ευελιξία και προσαρμογή στα καινούργια πράγματα, μια και πλέον δεν είναι εποχή για «μονήρεις ευφυΐες».

Είναι ανάγκη να λυθούν τα προβλήματα και έχουμε υποχρέωση να τα λύσουμε. Ό,τι κάνουμε μένει στην κοινωνία, γυρίζει σε μας.

Ας σκύψουμε, λοιπόν, στις ευθύνες μας! Γιατί σ’ αυτή τη γενιά, από την οποία αφαιρέσαμε την  αισιοδοξία και την ελπίδα, οφείλουμε τουλάχιστον να αφήσουμε ελεύθερο και ανεμπόδιστο το πεδίο της αναγέννησης, δημιουργώντας και τις προϋποθέσεις για το μέλλον. Και σε μια εποχή που οι αλλαγές είναι ραγδαίες, χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τη νέα γενιά και στην προσαρμοστικότητα και στην ευελιξία, παράλληλα με την ανθρωπιά, το μέτρο, την τάξη και την αρμονία.

Γιατί οι νέοι πρέπει να έχουν τα πόδια στη γη και τα μάτια στον ουρανό!

Με αγωνία για τα παιδιά και την Παιδεία!