Το γιατί το Netflix επέλεξε να λανσάρει το Together, την εκπομπή έξι επεισοδίων για το Treble της Μάντσεστερ Σίτι, καταμεσής της αγωνιστικής περιόδου, μας είναι ακόμα άγνωστο. Σε μια εβδομάδα με φουλ δράση σε πρωταθλήματα, ευρωπαϊκές διοργανώσεις και στοίχημα, ίσως ήταν λίγο too much να έχει κανείς στη διάθεσή του ώρα και διάθεση για να δει τα 300 περίπου λεπτά που διαρκεί η εκπομπή. Αλλά δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που δεν απολαύσαμε το ντοκιμαντέρ για την κορυφαία ομάδα της Premier League την τελευταία δεκαετία.

Όταν αποφασίζει κάποιος να κινηματογραφήσει μια από τις κορυφαίες ομάδες της τελευταίας δεκαπενταετίας στην Ευρώπη, είναι λογικό να εστιάσει αρκετά στους stars της ομάδας. Και στο τεχνικό επιτελείο. Ειδικά όταν αυτό περιλαμβάνει ένα από τα καλύτερα προπονητικά μυαλά της ιστορίας. Είναι όμως αυτό αρκετό για να κρατήσει τους θεατές στις οθόνες;

Το πρόβλημα με τα αστέρια της ομάδας είναι πως δεν κρύβουν κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ή ίσως αυτές δεν προβάλλονται αρκετά στη συγκεκριμένη παραγωγή. Ακόμα και οι Χάαλαντ, Ντε Μπρόινε και Γκρίλις, με τις πανάκριβες μεταγραφές τους, σπάνια «διασκεδάζουν» το κοινό στη διάρκεια των συνεντεύξεων. Μοναδική εξαίρεση ίσως ο Γκιντογάν, που ίσως λόγω ηλικίας ή ίσως λόγω της επερχόμενης μεταγραφής του στη Μπαρτσελόνα, εμφανίζεται ιδιαίτερα χαλαρός κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά στο φακό του Netflix. 

Τέλος, εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός πως ο πολύς Πεπ Γκουαρντιόλα εμφανίζεται σε κατ’ ιδίαν συνεντεύξεις κυρίως προς το τέλος της σειράς. Και ειδικά στο επεισόδιο με τον τελικό του Champions League. Σχεδιασμένο ή όχι, σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο.

Το ότι ο Πεπ Γκουαρντιόλα είναι μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα το γνωρίζουμε όλοι. Το ότι κάνει τρομερή δουλειά στα αποδυτήρια, τόσο από μεριάς τεχνικής ανάλυσης όσο και από μεριάς ψυχολογίας των αθλητών είναι επίσης εμφανές και κατανοητό. Το ότι στα έξι επεισόδια νιώσαμε πως έχουμε ανοίξει ένα βιβλίο με διαλόγους για Self - Improvement και φιλοσοφία ζωής, ομολογουμένως δεν ήταν αναμενόμενο. Και δεν ξέρουμε πως μας κάνει να νιώσουμε, καθώς οι σκηνές αυτές επαναλαμβάνονται και γίνονται μονότονες και αναμενόμενες μετά από κάποιο σημείο.  

Φυσικά και έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούει κανείς τι λέει ένας εκ των κορυφαίων προπονητών ποδοσφαίρου πριν, στο ημίχρονο και μετά τους αγώνες. Όταν όμως αυτό επαναλαμβάνεται και συνήθως είναι στο ίδιο μήκος κύματος (ακόμα και φωνητικού), τα αγγλικά με ισπανική προφορά του Γκουαρντιόλα καταλήγουν να κουράζουν. Λογικά δεν είμαστε οι μόνοι που θα ανταλλάσσαμε λιγότερες ομιλίες στα αποδυτήρια με περισσότερη δράση εντός αγωνιστικού χώρου. Ακόμα και αν αυτό περιλάμβανε κοντινά στις αντιδράσεις του Πεπ από τον πάγκο, για αυτά που συμβαίνουν στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.