Μαραθώνας, 21-01-2019

Στην Ελλάδα της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού, της ημιμάθειας, που καλύπτεται από το ένδυμα της ιδεολογίας, βιώνουμε για πολλοστή φορά τη φρίκη και τη χυδαιότητα του κλειστού σχολείου, προκειμένου να διεκδικήσουμε πράγματα και να αγωνιστούμε… Οποία αντίφαση!… Δυστυχώς, οι αγώνες των εφήβων του τόπου μας διαρκούν μόνο όσο διαρκεί το σχολικό ωράριο. Από κει και πέρα επικαλούνται απροκάλυπτα και αναίσχυντα δραστηριότητες και φροντιστήρια (!….), πράγμα που παίρνει ακόμη πιο ανησυχητική διάσταση, διότι, όπως φαίνεται, γίνεται με τη συναίνεση των γονέων…

Αναρωτιέμαι, οι μαθητές μας έχουν τόσο ποτιστεί από την ιδεολογική φτώχεια των καταλήψεων, από το παρωχημένο και ξεπερασμένο πια μοντέλο του «τα σχολειά κλείστε» για να αγωνιστούμε (!….), στον αντίποδα του «τα σχολειά κτίστε» του Παλαμά;  Άραγε οι έλληνες γονείς έχουν συνειδητοποιήσει πόσο τους στοιχίζει το δημόσιο σχολειό, που οι ίδιοι πρώτα, με τη στάση τους απαξιώνουν;  Γιατί αισθάνομαι ότι τα λόγια μου δεν βρίσκουν πια ευήκοα ώτα, όταν συνομιλώ με μαθητές, που μάλιστα διακρίνονται για το ήθος και την ωριμότητά τους; Σε τί βαθμό αναλγησίας έχουμε φτάσει, όταν, έχοντας πια συνηθίσει τις καταλήψεις να συμβαίνουν εθιμοτυπικά κάθε χρόνο, με τρόπο άκομψο, αντιαισθητικό και φυσικά καθόλου δημοκρατικό, εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα και παρακολουθούμε, ανήμποροι να αντιδράσουμε, αλυσίδες στα κάγκελα, κάδους απορριμμάτων σωρευμένους ως εμπόδιο, μαθητές, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού τις περισσότερες φορές, να εμποδίζουν ανθρώπους να μπουν στον εργασιακό τους χώρο, μαθητές να κάτσουν στα θρανία και τη δημόσια υπηρεσία να λειτουργήσει προς εξυπηρέτηση του πολίτη, ως οφείλει;

Εκεί μας οδήγησε η κοντόφθαλμη και λαϊκίστικη πολιτική της δήθεν επίλυσης προβλημάτων και της δήθεν ευαισθητοποίησης και κοινωνικοποίησης των μαθητών με τις καταλήψεις. Ζώντας σε πλάνη, ευαγγελιζόμαστε έννοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία, αγώνας. Δυστυχώς, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι σ’ αυτές τις πρακτικές θεοποιείται το αντιδημοκρατικό δόγμα του «δεν συζητάω, δεν διαπραγματεύομαι, αλλά γουστάρω σήμερα να κάνω αισθητή την ύπαρξή μου βάζοντας λουκέτα και αλυσίδες, κ.οκ.».  Εκεί βλέπουμε να βιώνεται η κουλτούρα του διαρκούς καταγγελτικού μηδενισμού, αντί στη θέση της να γίνεται προσπάθεια ορθολογικής επίλυσης των προβλημάτων. Αν δεν είναι αυτό φασισμός τότε τι είναι;

Στη γη που γέννησε τη δημοκρατία δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει πια ίχνος δημοκρατικότητας. Γιατί το δημοκρατικό σχολείο πρέπει να σέβεται το δικαίωμα των μαθητών στη διαφωνία και τη συνειδησιακή αντίρρηση, αρκεί αυτό να μην οδηγεί σε καταπίεση και διακρίσεις και να μην παρεμποδίζει τη δημοκρατική εκπαίδευση των άλλων ή τη δική τους. Η δημοκρατία δεν είναι εύκολο «άθλημα». Απαιτεί ξεπέρασμα του ατομικισμού. Είναι άσκηση συνειδήσεων, πολιτισμός ψυχής, και κάτι τέτοιο στο μοντέλο των καταλήψεων δεν υπάρχει…

Η κατάληψη αντιστρατεύεται τη δημοκρατική παιδεία, αναιρεί το δικαίωμα της εκπαίδευσης για τους άλλους μαθητές και περιορίζει τις ευκαιρίες των ίδιων των καταληψιών να αποκτήσουν τη μόρφωση που θα τους απελευθέρωνε ίσως από τις ιδεοληψίες τους. Επιπλέον οδηγεί σε χλεύη το δημόσιο αγαθό, την παιδεία, την οποία εννοούμε μόνοι μας να την υποβαθμίζουμε και να οδηγούμαστε στην παραπαιδεία, που μόνο αυτή τελικά, σεβόμαστε. Επιπλέον δίνουμε και το προβάδισμα στην Ιδιωτική Εκπαίδευση.

Ανησυχώ, γιατί το δημόσιο σχολείο καταρρέει συνεχώς και χλευάζεται από όλους εμάς που δεν το υπερασπιζόμαστε , σαν τόπος κενός, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, που δεν προσφέρει άνοιγμα, ούτε στον κόσμο, ούτε στη γνώση, ούτε στη χαρά, ούτε καν στην αγορά εργασίας. Κανέναν δεν απασχολεί η μη λειτουργία του σχολείου…. Τελικά, μόνο κατειλημμένο το σχολείο τείνει να προσφέρει κάτι: χαβαλέ - ιδού ένα μέγεθος, μια σταθερά του νεοελληνικού Βίου…

Ανησυχώ για τη συρρίκκνωση του δημόσιου σχολείου, το οποίο υπηρετώ, για την εγκληματική αμέλεια και τη δειλία της πολιτείας, για τη στρουθοκαμηλική δημαγωγία πολιτικών, γονιών, ακόμη και καθηγητών, για τον τυφλό ατομικισμό μας, που οδηγούν τα παιδιά μας να μπαίνουν στη ζωή μαθαίνοντας να περιφρονούν ένα δημόσιο αγαθό, από τα πολυτιμότερα.

Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις δεν θα γίνουν με κλειστά τα σχολεία. Μόνο με ανοικτά σχολεία μπορεί να γίνει κάτι σ’  αυτόν τον τόπο. Τα προβλήματα τίθενται επί τάπητος. Ο διάλογος εκτονώνει τη συσσωρευμένη οργή, αν υπάρχει, και τη μετασχηματίζει σε θετική ενέργεια. Δεν ξεκινάμε με ακραίες, άνομες συμπεριφορές. Υπάρχουν μορφές αγώνα που προϋποθέτουν γνώση, βούληση, ειλικρίνεια, επιμονή, δύναμη ψυχής και θα έχουν σαν αποτέλεσμα τα «δύσκολα και τα ανεκτίμητα τα εύγε του Δήμου και των Σοφιστών»…

Όσο για την προσωπική μου απογοήτευση έχω μάθει στη ζωή μου να αγωνίζομαι για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, και στην ασχήμια, την κακία, το φθόνο, τη συκοφαντία, την ανεπάρκεια που συναντώ, έχω μάθει να απαντώ με έργο θετικής αντιπροσφοράς, πίστη κι ενθουσιασμό!…

Η αισθητική και η αξιοπρέπειά μου δεν μου επιτρέπουν να βρίσκομαι έξω από τα κάγκελα εκλιπαρώντας τα αυτονόητα… Έχω μάθει να συνεργάζομαι και να διαλέγομαι για την καλύτερη εφικτή λύση. Αν οι μαθητές μας προτάξουν τη λογική και το ήθος τους, είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβουν. Δεν μπορώ πια να διδάξω σε κανέναν τίποτε. Μπορώ μόνο να τον κάνω να σκέφτεται.

Διευθύντρια ΓΕΛ Μαραθώνα