Διαπιστώνω -από τις πολυάριθμες καθημερινές επαφές μου- μία τάση στον κόσμο, γενικότερα και ειδικότερα στον Δήμο Μαραθώνα, καθώς και μία απογοήτευση άνευ προηγουμένου ανάμεσα στους συμπολίτες μας, που έχει ως συνέπεια, υποσχέσεις για προγραμματισμό και σχεδιασμό έργων από τη διοίκηση Τσίρκα-Κυπαρίσση να σχολιάζονται με αρνητισμό και απαισιοδοξία, τόσο στα πολιτικά στέκια του Δήμου, όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...

Ως εκ τούτου, είναι πραγματικά απορίας άξιον να δούμε πως θα προχωρήσουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι -όταν εμφανιστούν- των επερχόμενων Δημοτικών Εκλογών (σ.σ. Οκτώβριος 2023) στις εξαγγελίες τους και τι μέλλει γενέσθαι στην επόμενη δημοτική θητεία.

Συγκεκριμένα, μεγάλος αριθμός δημοτών, όχι μόνο δείχνει δυσπιστία στην παραμικρή εξαγγελία έργων, αλλά δυσανασχετεί κιόλας, σαν να μη θέλει πια ν’ ακούσει τίποτα και να πιστέψει κανέναν!

Αποδεικνύεται με τούτο, η ανυπολόγιστη ζημιά που μας έχει κάνει τελικά, η καταστροφική τριετία της διοίκησης Τσίρκα-Κυπαρίσση, καθώς πιστέψαμε είναι αλήθεια, ότι μετά την τραγική διοίκηση Ψινάκη, μπορεί να έφερνε την πολυαναμενόμενη και πολυεπίπεδη ανάπτυξη στον ιστορικό Μαραθώνα, όπως υποσχόταν προεκλογικά.

Πίστη, ελπίδα και προσμονή που στην ουσία και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν στηριζόταν σε κάποια λογική βάση, καθώς η πλειοψηφία των αιρετών της διοίκησης Τσίρκα-Κυπαρίσση έρχονταν από την καταστροφική θητεία Λουίζου (2011-2014) και την τραγική θητεία Ψινάκη (2014-2019), οπότε γνωρίζαμε, τη μικρή -έως ελάχιστη-, δυναμική των Τσιρκαίων, του Στάμου, του Σωτηρίου, του Μπούσουλα, του Τσακιργιάννη κ.α.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, οπότε ο κόσμος δεν θέλει ν’ ακούσει ούτε κουβέντα για τη σημερινή δημοτική αρχή...

Γυρεύουμε πια τον άνθρωπο, που γνωρίζει τα προβλήματα του τόπου, συνομιλεί καθημερινά και είναι δίπλα -ποικιλοτρόπως- στους συμπολίτες του, αλλά παράλληλα διαθέτει πανελλαδική ακτινοβολία, άριστες δημόσιες σχέσεις και ισχυρές φιλίες, που θα βάλουν πλάτη τόσο στην αλλαγή του αρνητικού κλίματος όσο και στην απογείωση του Μαραθώνα.

Το να επιλέξουμε εκ νέου τους «δικούς μας ανθρώπους» μετά την πανωλεθρία της τετραετίας που διανύουμε θα είναι η οριστική ταφόπλακα για τον τόπο μας.

Το δυστύχημα θα είναι να πάψουμε να οραματιζόμαστε... να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να πούμε: «δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί στο ελάχιστο, η κατάσταση και άρα θα εκλέξουμε έναν δήμαρχο να μαζεύει τα σκουπίδια και ν’ αλλάζει τις λάμπες και θα είμαστε κι ευχαριστημένοι!».

Από την άλλη, δεν σημαίνει ότι το τραβάει ο οργανισμός μας, να μας φλομώσουν στα «θα», αλλά ένας σχεδιασμός, ένα όραμα θα πρέπει να υπάρχει.

Αλλοίμονο αν το πήραμε απόφαση ότι ένας ιστορικός τόπος σαν τον δικό μας, θα μείνει για πάντα οπισθοδρομικό «χωριό» όταν όλοι οι άλλοι γύρω μας προοδεύουν και αναπτύσσονται.