«Επειδή οφείλουμε όλοι έναντι της τοπικής κοινωνίας, την οποία έχουμε κληθεί να υπηρετή­σουμε, να δώσουμε το δικό μας πολιτικό και κοινωνικό στίγμα έναντι όλων αυτών που βλέπουν τις τελευταίες ημέρες το φως της δημοσιότητας, θα επιχειρήσω με δυο κουβέντες να αποδώσω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν τις τελευταίες ημέρες.

Παρακολουθούμε λοιπόν, φωνές βασανισμένων συνανθρώπων μας να βρίσκουν την ένταση που για χρόνια είχαν χάσει και την εσωτερική δύναμη να καταγγεί­λουν απάνθρωπες και ειδεχθείς συμπερι­φορές από φερόμενους θύτες, που εκμεταλ­λευόμενοι θέσεις εξουσίας και θεσμικούς ρόλους που φαίνεται να κατείχαν, κατόρθωναν να εξασφαλίζουν τη σιωπή των θυμάτων τους. 

Προφανώς σεβόμενοι σε απόλυτο βαθμό όλοι το τεκμήριο της αθωότητας, θα πρέ­πει να περιορίσουμε το δημόσιο διάλογο στην ενίσχυση των ανθρώπων που έχουν τυχόν βιώσει την όποια μορφή κακοποίησης, σεξουαλικής, σωματικής ή λεκτικής, να βγουν και να μιλήσουν, σπάζοντας μια άτυπη οmentα ετών, που κατέστρεφε συνειδήσεις και κοινωνίες, όλα αυτά τα χρόνια , χωρίς κανείς να λογοδοτεί γι’αυτό. Κατά το σκέλος, όμως της απόδοσης Δικαιο­σύνης, οφείλουμε όλοι να δείξουμε εμπιστο­σύνη στα ίδια τα όργανα αυτής, που με σύνεση και νηφαλιότητα θα κληθούν να υπηρετήσουν για μία ακόμη φορά το λειτούρ­γημά τους. Δεν μπορώ, όμως, με αφορμή τον πόλεμο εντυπώσεων και τον καταιγισμό πληροφοριών των οποίων γινόμαστε άπαντες κοινωνοί το τελευταίο διάστημα , να μην τοποθετηθώ και επ’ αυτού του «σημείου των καιρών». 

Παρακολουθήσαμε σήμερα στη Βουλή μία ιστορική, κατά την άποψή μου, Συνεδρίαση μία συζήτηση με θέμα ακριβώς «την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου» εν μέσω αυτού του καταιγισμού πληροφόρησης.

Ποιο είναι αλήθεια, συνάδελφοι, το όριο ανάμεσα στην πολιτική αντιπαράθεση και στη χυδαιότητα; Ανάμεσα στον κοινωνικό σχολιασμό και στο διχαστικό λόγο; Ανάμεσα στην επικοινωνιακή πολιτική και στη δημαγωγία; Είναι αδιανόητο και χυδαίο να διαχέεις στα σπλάχνα της κοινωνίας δηλητήριο, μόνο και μόνο για να «κιτρινίσειs» είτε ένα σοβαρότατο κοινωνικό φαινόμενο, είτε για να διαβάλεις τον πολιτικό σου αντίπαλο και την οικογένεια του κερδίζοντας μόνο πολιτικό έδαφος.

Σήμερα, λοιπόν , δεν πρέπει απλώς ομόφωνα να καταδικάσουμε πολιτικά όλους όσους στο βωμό της όποιας διαστροφής τους τραυμάτισαν αθώες παιδικές ψυχές και να στηρίξουμε έμπρακτα το κίνημα #metoo και τις φωνές των θυμάτων. Θα πρέπει περαιτέρω να καταδικάσουμε ομόφωνα και τη χυδαιότητα στον πολιτικό λόγο, η δημαγωγία, το διχαστικό λόγο και το δηλητηριασμό της κοινωνίας μέσω του κιτρινισμού και της σκανδαλοθηρικής προσέγγισης του πολιτικού γίγνεσθαι. Και δυστυχώς η τοπική κοινωνία έχει δηλητηριαστεί παρά πολύ τα τελευταία χρόνια από τέτοια φαινόμενα, με εσάς να έχετε μεγάλο και προσωπικό μερίδιο ευθύνης σε αυτό, κ. Δήμαρχε. Γι’αυτό επιβάλλεται να μπει ένα οριστικό και ομόφωνο ΤΕΛΟΣ σε αυτές τις συμπεριφορές. Αμφιβάλλω ομολογώ στο κατά πόσο αντιλαμβάνεστε το μέγεθος των κινδύνων που ελλοχεύουν σε αντίθετη περίπτωση, αλλά θα είμαι εδώ να διασφάλισω ότι η κοινωνία δε θα ανεχτεί παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον. 

Κλείνοντας την εισαγωγική μου αυτή το­ποθέτηση, κι επειδή το κρίσιμο θέμα παραμένει η προστασία της κοινωνίας μας και των παιδιών μας, κυρίως, από τέτοια φαινόμενα κοινωνικής σήψης και διαστροφής, η παράταξή μας προτείνει στο Σώμα, από αύριο κιόλας να συντονίσει μία εκστρατεία ενημέρωσης παιδιών, γονέων και εκπαιδευτικών, με κεντρικό θέμα: «πώς να προστατέψω το σώμα μου». Ενδεικτικά, σας παρουσιάζω το σκεπτικό και τους κεντρικούς άξονες αυτής της ενημερωτικής εκστρατείας, μέσα από αυτό το σκίτσο (επισυνάπτεται), ενώ αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, διαδικτυακά σεμινάρια, που οι δημότες θα είναι σε θέση να παρακολουθήσουν εντελώς δωρεάν, με ομιλητές παιδοψυχολόγους, παιδοψυχιάτρους, αλλά και εγκληματολόγους, εκπαιδευτικούς, κλπ. Παράλληλα, η εκστρατεία αυτή θα πρέπει να περιλαμ­βάνει δράσεις ενίσχυσης της παιδικής αυτο­πεποίθησης, αλλά και αφομοίωσης των σπου­δαιότερων κοινωνικών μηνυμάτων μέσα από τη ζωγραφική, τη γραπτή εκφραση, κ.ά.

Συνάδελφοι,

Οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βοηθήσουμε την κοινωνία να ξαναβρεί την ισορροπία και την ευαισθησία της.

Γιατί -για να δανειστώ και μια φράση από την ομιλία του Πρωθυπουργού σήμερα- κανείς δε φταίει αν δεν ήξερε χθες. Θα φταίει όμως αν μάθει σήμερα και δεν πράξει αύριο! 

Σας Ευχαριστώ!».

Δυστυχώς όμως η πρόταση δεν έτυχε καν ούτε συζήτησης στο Δ.Σ. του Δήμου μας…