Ευθύνη στην Πυροσβεστική επειδή δεν εκτίμησε ορθώς τον κίνδυνο από τη φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική στις 23 Ιουλίου 2018 και δεν εισηγήθηκε προληπτική απομάκρυνση των κατοίκων, όπως όφειλε, καταλόγισε το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, επιδικάζοντας για πρώτη φορά εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου αποζημίωση για ψυχική οδύνη στους συγγενείς θύματος. Η αγωγή είχε κατατεθεί κατά του Δημοσίου, της Περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Ραφήνας – Πικερμίου από τους πέντε συγγενείς 77χρονης η οποία έχασε τη ζωή της στον Νέο Βουτζά. Η θανούσα είχε προσπαθήσει να διαφύγει από το σπίτι της μόλις αντιλήφθηκε τη φωτιά, για να την παραλάβει ο σύζυγός της με το αυτοκίνητο. Δεν πρόφτασε όμως να απομακρυνθεί και να διασωθεί. Εφθασε μόλις 40 μέτρα μακριά από το σπίτι της, όταν την πρόλαβε η φωτιά και πέθανε από θερμικά εγκαύματα. Το 29ο τριμελές τμήμα του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών έκρινε, σε απόφαση που δημοσιεύθηκε την περασμένη Πέμπτη, ότι το Δημόσιο πρέπει να καταβάλει στους πέντε ενάγοντες συνολικά το ποσό των 300.000 ευρώ. Αυτή είναι η πρώτη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου που επιδικάζει αποζημίωση για όσα συνέβησαν πριν από τέσσερα χρόνια στη φονική πυρκαγιά. Παράλληλα συνεχίζεται η ποινική δίκη με τις καταθέσεις συγγενών θυμάτων, εγκαυματιών και αυτοπτών μαρτύρων.

«Αυτή είναι μια πρώτη δικαίωση για τους συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν στην τραγική αυτή φωτιά, ενόσω το ποινικό δικαστήριο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη», τόνισε ο δικηγόρος Δημήτριος Σκύφτας, ο οποίος εκπροσώπησε τους συγγενείς της θανούσης στη συγκεκριμένη αγωγή μαζί με τον συνάδελφό του Κωνσταντίνο Φούσα.

Το Δημόσιο, προσπαθώντας να αντικρούσει την αγωγή, υποστήριξε στην έκθεση απόψεών του ότι η εκκένωση δεν ήταν ενδεδειγμένο ή εφαρμόσιμο μέτρο στη συγκεκριμένη πυρκαγιά και ότι πιθανή απόπειρα για μαζική απομάκρυνση του πληθυσμού «θα ήταν ατελέσφορη και επικίνδυνη, προκαλώντας πανικό». Το δικαστήριο, όμως, έκρινε ότι ήταν παράνομη η παράλειψη εισήγησης για εκκένωση από την πλευρά της Πυροσβεστικής.

Ακόμη το Δημόσιο ανέφερε ότι η θανούσα, εάν δεν είχε αποχωρήσει αυτοβούλως από το σπίτι της, το οποίο τελικά παρέμεινε αλώβητο από τη φωτιά, θα ήταν και η ίδια ασφαλής. Υποστήριξε επίσης ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει συντρέχον πταίσμα του θύματος σε ποσοστό 95%, δηλαδή ότι έφερε η ίδια ευθύνη για όσα συνέβησαν. Ωστόσο το δικαστήριο απέρριψε αυτόν τον ισχυρισμό επισημαίνοντας ότι η ενέργεια του θύματος και η απόφασή της να διαφύγει από την οικία της καθώς πλησίαζαν οι φλόγες ήταν η αναμενόμενη, «ιδίως εφόσον δεν είχε επαρκή πληροφόρηση για τον βαθμό κινδύνου στον οποίο εκτίθεται».

Μεταξύ άλλων το Δημόσιο, προσπαθώντας να αντικρούσει την αγωγή, είχε επικαλεστεί «ανωτέρα βία», περιγράφοντας αναλυτικά τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν και απαριθμώντας άλλες μεγάλες δασικές πυρκαγιές που είχε κληθεί να αντιμετωπίσει η Πυροσβεστική την ίδια ημέρα. Ωστόσο το δικαστήριο έκρινε ότι το ζήτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν η αδυναμία της Πυροσβεστικής να κατασβέσει τη φωτιά, αλλά το γεγονός ότι δεν προέβη σε εκκένωση των περιοχών.

Οπως επισημαίνεται στο σκεπτικό της απόφασης, δεν είχαν ληφθεί από τα αρμόδια όργανα της Πυροσβεστικής «μέτρα άκρας σύνεσης και επιμέλειας για την προστασία των κατοίκων». Παρότι το δικαστήριο τοποθετεί στο βασικό κάδρο των ευθυνών την Πυροσβεστική για το ζήτημα της εκκένωσης, επισημαίνει στην απόφαση ότι «δεν καταλείπεται πεδίο ελέγχου για περαιτέρω ενέργειες προς απομάκρυνση κατοίκων» από την Πολιτική Προστασία, την Περιφέρεια και τη δημοτική αρχή.

Το Διοικητικό Πρωτοδικείο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν εξέτασε άλλα ζητήματα που προέκυψαν κατά την επίμαχη ημέρα. Ενδεικτικά, δεν εξέτασε εάν υπήρξαν ευθύνες της Τροχαίας για τον εγκλωβισμό οχημάτων, ή άλλων υπηρεσιών, γιατί δεν αποτέλεσαν αντικείμενο αυτής της υπόθεσης. Το δικαστήριο κλήθηκε να κρίνει τι συνέβη σε μία περίπτωση, η οποία αφορούσε τις συνθήκες θανάτου της 77χρονης. Παράλληλα εκκρεμεί η έκδοση και άλλων σχετικών αποφάσεων από ομαδικές και ατομικές αγωγές που έχουν καταθέσεις πυρόπληκτοι και συγγενείς θυμάτων της φωτιάς στο Μάτι.