Σε δύο μέρη έχουν χωριστεί οι Έλληνες σε σχέση με τον κορωνοϊό: σε κείνους που δίνουν συγχαρητήρια στους Κυβερνώντες, για τη διαχείριση του προβλήματος, αισθανόμενοι μάλιστα, ευγνώμονες που τους έσωσαν τη ζωή και στους άλλους, οι οποίοι δυσκολεύονται ν’ αναγνωρίσουν ότι χρειάζεται να διαθέτει κάποιος ιδιαίτερες ικανότητες διακυβέρνησης, για να σφραγίσει μία χώρα και να κλείσει άπαντες στα σπίτια τους.

Προσωπικά πιστεύουμε ότι δεν μιλάμε για σωστό ή λάθος στην απόφαση της Κυβέρνησης για «σκληρή καραντίνα». Μιλάμε για λύση ανάγκης, λύση ζωής και θανάτου, καθώς δεν θα άντεχε το Σύστημα Υγείας ν’ αρρωσταίναμε ταυτόχρονα, κατά εκατοντάδες (σ.σ. όχι ότι είναι τιμητικό αυτό για τη χώρα και για όλους όσους κυβέρνησαν από την μεταπολίτευση και μετά, αλλά δεν είναι του παρόντος ν’ αναλυθεί).

Αναγκαστικά λοιπόν, μπήκε λουκέτο στη χώρα και τις ζωές των ανθρώπων. Από ανάγκη και τώρα, θα πρέπει σταδιακά να πατηθεί το κουμπί της επανεκκίνησης. Σε τούτη την κρίσιμη στιγμή όμως, τι λέει η Κυβέρνηση στους πολίτες; «εμείς κάναμε το καθήκον μας, σας σώσαμε τη ζωή. Πλέον, εάν έχουμε διασπορά της πανδημίας, θα είναι δικό σας το λάθος!!!».

Η λεγόμενη «προσωπική και κοινωνική ευθύνη».

Δηλαδή, πόσο δύσκολο ήταν να αποφασίσω ως Κυβέρνηση, ότι κατεβάζω ρολά πριν ακόμα καλά καλά περάσει τα σύνορά μου, ο ιός; Όταν ακόμα βρισκόταν σε γειτονική χώρα;

Όχι και τόσο, νομίζω. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Και μπροστά σε κάθε Κυβέρνηση ανά τον πλανήτη, που της έλαχε να διαχειριστεί μία θανατηφόρα πανδημία, για την οποία δεν υπάρχει, είτε εμβόλιο είτε φάρμακο.

Παρατηρώντας τα δεδομένα στον παγκόσμιο χάρτη, βλέπεις εκείνες τις χώρες κι εκείνους τους λαούς, που σου λένε: «εμείς προτάσσουμε τον άνθρωπο από την Οικονομία». Είναι και οι άλλοι, που το έχουν πάρει απόφαση ότι θα πεθάνουν άνθρωποι για να μην καταστραφεί ολοσχερώς η Οικονομία.

Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε αυτό που έχουμε διδαχτεί από τους Αρχαίους Έλληνες: τη χρυσή τομή! Το μέτρο, την ισορροπία...

Κι εδώ είναι που η εκάστοτε Κυβέρνηση θα πρέπει ν’ αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη. Όλα τ’ άλλα, ακούγονται ως πολιτικάντηκες κουτοπονηριές και υπεκφυγές.

Ελπίζω κι εύχομαι πραγματικά, να τα καταφέρουμε. Διαφορετικά, θα δούμε τα επόμενα χρόνια, τους νέους μας, να εγκαταλείπουν και πάλι μαζικά την πατρίδα, για ν’ αναζητήσουν το μεροκάματο σε άλλες «ανάλγητες χώρες» οι οποίες τώρα λοιδορούνται, επειδή σκέφτονται ΚΑΙ τη διάσωση της Οικονομίας τους, παράλληλα με τις ζωές των πολιτών.