Η πάθηση αυτή λέγεται φωτοευαίσθητη επιληψία και χαρακτηρίζεται από επιληπτικές κρίσεις που έχουν αφορμή την οθόνη τηλεοράσεων ή τηλεπαιχνιδιών ή μικρο-υπολογιστών.

Το ερώτημα ειναι: όλα τα παιδιά μπορούν να πάθουν επιληψία επειδή βλέπουν ή παιζουν μπροστά στις οθόνες;

Φυσικά και όχι. Όμως το πολύπλοκο αυτό θέμα εξαρτάται από τον βαθμό της φωτοευαισθησίας του παιδιού, αλλά και από τις τεχνικές διαφορές των τηλεοπτικών συσκευών.

Η φωτοευαίσθητη επιληψία εμφανίζεται σε ποσοστό ένα προς τέσσερις χιλιάδες στο γενικό πληθυσμό ηλικίας 5-24 χρονων. Επίσης είναι δυο φορές συχνότερη στα κορίτσια από ότι στα αγόρια.

Φαίνεται ότι το παιδί που θα το πάθει έχει κάποια προδιάθεση η οποία μπορεί να ανακαλυφθεί μόνο με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα το οποίο βγαίνει παθολογικό σε κάποια κύματα.

Δηλαδή πρέπει να είναι σαφές στις οικογένειες ότι κληρονομείται η προδιάθεση και όχι η επιληψία.

Η επιληψία μπορεί και να μην εκδηλωθεί και ποτέ αν δεν υπάρξουν συγκεκριμένα φωτεινά ερεθίσματα.

Μερικά παιδιά που είναι ευαίσθητα σε αυτή την πάθηση νοιώθουν ένα περίεργο αίσθημα όταν βλέπουν μια φωτεινή πηγή όπως η οθόνη και χωρίς να το θέλουν έλκονται σαν να τα τραβάει ένας μαγνήτης προς την συσκευή.

Το παλόμενο φωτεινό σήμα διεγείρει τον οπτικό φλοιό του εγκεφάλου όταν το παιδι παρακολουθεί την οθόνη σε απόσταση μικρότερη του διπλάσιου της διαγώνιας απόστασης της οθόνης.

Οι ασπρόμαυρες οθόνες είναι πιο επιληπτογόνες από τις έγχρωμες.

Η οθόνη της συσκευής δεν πρέπει να τρεμοπαίζει αλλά να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο σταθερή.

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται το παιδί και η οθόνη θα πρέπει να έχει πολύ καλό φωτισμό. Όσο φωτεινότερο είναι το δωμάτιο τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να κάνει επιληπτικές κρίσεις.

Επομένως η τηλεόραση, τα βίντεο γκέιμς και οι μικροϋπολογιστές ενώ είναι χρήσιμα για την ψυχαγωγία και απόκτηση γνώσεων, θα πρέπει να χρησιμοποιούνται με μέτρο και σε φωτεινό περιβάλλον.