Γράφει η Θεοδώρα Κουφοπούλου - Ηλιοπούλου

Νέος ήταν ο Χριστός. Πράος, Γλυκύτατος. Ψυχή όμορφη, ευγενική. Καταπιεσμένη από την αδικία. Γι αυτό ήθελε να αλλάξει τον κόσμο και διαλαλούσε την Αγάπη. Την αγάπη που γαληνεύει και ανυψώνει τον άνθρωπο. Μα, δεν την άντεξε την Αλήθεια η εξουσία, με δόλιο φίλημα τον πρόδωσε ο μαθητής του, ο φίλος του.

Άρον - άρον Σταύρωσον Αυτόν. Σταυρικός θάνατος, λες και ήταν κακούργος. Ληστής. Το μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων.

Πόσο ρίγος νοιώθουμε στην ψυχή μας, στο πικρό παράπονο του Χριστού. «Λαός μου, τι εποίησά σοι, και τι μοι, ανταπέδωκας».

«Με πόνο και οδύνη βλέπει η μάννα κρεμασμένο το σπλάχνο της.

Τον μοναδικό αθώο επί της Γης, τον αναμάρτητο Ιησού.

Ξάφνου, σκοτείνιασεν η πλάση. Χάθηκαν τα χρώματα.

Με πόνο και οδύνη είπεν ΕΚΕΙΝΟΣ, το «Τετέλεσται».

Άνοιξη  ήταν. Η φύση λουλουδιασμένη, πλημμυρισμένη ευωδιές. Άνοιξεν ο Άδης, και Αναστήθηκε ο Χριστός.

Το Φως διέλυσε το σκοτάδι. Ελπίδα γέμισε τις ψυχές των πιστών.

«Η όμορφη ψυχή, με το φωτοστέφανο της Αλήθειας, Νίκησε τον Θάνατo».

Πάσχα, Πεσάχ εβραϊστί, σημαίνει διάβαση -της Ερυθράς θάλασσας- (από  τη δουλεία στην Ελευθερία).

Για μας τους Χριστιανούς, σημαίνει πέρασμα. Από το σκοτάδι στο Φως. Από τον θάνατο, στη ζωή. Σημαίνει Λαμπρή, Χαρά, Αγάπη.

Φέτος, ακόμη μια φορά, αλλιώτικα, θα γιορτάσουμε το Πάσχα, λόγω της πανδημίας του καταραμένου κορονοϊού. Τραγική δοκιμασία.

Ζούμε τον Γολγοθά. Όπου νάναι όμως, «Εν χώρα και σκιά θανάτου», θ’ Aνατείλει το ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ του Χριστού.

Ας στρέψουμε το βλέμμα μας, τη σκέψη και την ψυχή μας στον Ιησού. Ας προσευχηθούμε να λάβουμε το Λαμπροφόρο Φως της Ανάστασής Του που θα μας αναγεννήσει. Θα μας δώσει θάρρος, ελπίδα, Δύναμη.