Πολλές και ποικίλες οι απόψεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταξύ αυτών και οι τιμητές των πάντων, οι οποίοι ασχολήθηκαν μόλις… χθες με τα κοινά κι εντελώς επιδερμικά με τα προβλήματα του τόπου, παρά ταύτα δεν διστάζουν ν’ ακυρώσουν αγώνες χρόνων κατά της δημιουργίας ΧΥΤΥ στην περιοχή. Αγώνες: Δημοτικών Αρχών, Συλλόγων, πολιτών, πολυεπίπεδους αγώνες, μέχρι και μάχες σώμα με σώμα.

Οι εν λόγω τιμητές, κατά έναν περίεργο τρόπο, απέφυγαν επιμελώς να υποσχεθούν γραπτώς -στα λεπτομερέστατα κατά τ’ άλλα προεκλογικά τους προγράμματα- οτιδήποτε συγκεκριμένο, ως σχεδιασμό κατάργησης του ΧΥΤΥ. Επιπλέον, προεκλογικά πάντα, διατηρούσαν τόσο κολλητές σχέσεις με τον νυν περιφερειάρχη Αττικής -νερό έπιναν στ’ όνομά του- που είναι τρομερά δύσκολο να πιστέψουμε πως εάν τελικά, είχαν πάρει την εξουσία, θα του πήγαιναν κόντρα… (σ.σ. τον οποίο περιφερειάρχη εγκαλούν σήμερα… γιατί άραγε;).

Λιγότερο από δύο μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων της νέας Δημοτικής Αρχής του Μαραθώνα και τα πρώτα δείγματα γραφής είναι θεαματικά, τόσο στην καθημερινότητα όσο και σε μακρόπνοα σχέδια για έργα υποδομής. Εάν λοιπόν, κάποιοι βρήκαν μία ευκαιρία να υψώσουν αντιπολιτευτικές κορόνες, η επιλογή του θέματος κρίνεται ως θλιβερή και ατυχής, ενώ βγάζει μάτια ότι πρόκειται για έκφραση ρεβανσισμού.

Αυτό που πρέπει να γίνει για την αλλαγή χωροθέτησης του ΧΥΤΥ -είναι σίγουρο ότι θα γίνει από τη νέα Δημοτική Αρχή- θα ήταν όμως τουλάχιστον μίζερο, άδικο και μικροπρεπές να χρεωθεί η λειτουργία ενός ΕΤΟΙΜΟΥ έργου σε εκείνους -όποιοι και αν είναι αυτοί- στους οποίους έτυχε να διοικούν τη δεδομένη στιγμή.

Και σε κάθε περίπτωση, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντίδρασης κι έχουν εξαντληθεί όλα τα νόμιμα μέσα, αναγκάζεσαι -θέλοντας και μη- να εμπιστευτείς, παύοντας να είσαι καχύποπτος, τις εξουσίες πάνω από σένα.

Έχουμε μία νέα Κυβέρνηση, μία νέα Περιφερειακή Αρχή και ζούμε σε μία εποχή και σε μία πολιτισμένη και προηγμένη ήπειρο, όπου απαγορεύεται ρητώς, η λειτουργία χωματερών. Ως εκ τούτου, αντί να είμαστε μονίμως απέναντι, με δεδομένο το τετελεσμένο της υπόθεσης (εάν τα Δικαστήρια το αποφασίσουν ως τέτοιο) ας σκεφτούμε την πιθανότητα να είμαστε ΔΙΠΛΑ στις ανώτερες εκείνες μορφές εξουσίας που αποφασίζουν για εμάς, προκειμένου ακριβώς, να ΜΗΝ αποφασίζουν χωρίς εμάς και ν’ αποφευχθούν στο μέλλον, φαινόμενα σαν αυτό που ζήσαμε… να λαμβάνεται μία απόφαση που μας αφορά, αιφνιδιαστικά κι ερήμην μας.