Όντας μεγαλωμένη τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου στο εξωτερικό και συγκρίνοντας τον τρόπο με τον οποίο οι αρχές σέβονται και εξυπηρετούν έναν πολίτη σε ξένες χώρες, δεν μπορούσα να αξιολογήσω αν το συναίσθημα που με κυρίευε ήταν αυτό της θλίψης, της απογοήτευσης, ή της αγανάκτησης.

Δεν αναφέρομαι ούτε στις υποδομές, ούτε στους κανόνες λειτουργίας που διέπουν τις εκεί κοινωνίες, αλλά κυρίως στην παντελή έλλειψη ταλαιπωρίας που συναντάς κάθε φορά που ένας πολίτης πρέπει να εξυπηρετηθεί από έναν φορέα δημόσιας διοίκησης.

Η μία από τις δύο μου κόρες, συνέχισε τις σπουδές της στην Ολλανδία. Χρειάστηκε, λοιπόν, κάποια στιγμή ένα έγγραφο  από τον Δήμο του Λονδίνου.Το πρόβλημα της διευθετήθηκε άμεσα, χωρίς την παραμικρή ταλαιπωρία. Έκλεισε το ραντεβού της συγκεκριμένη μέρα και ώρα, ταξίδευσε εκεί για να εξυπηρετηθεί από την αρμόδια υπηρεσία και είδε όλους τους υπαλλήλους να τη βοηθούν άμεσα, αποτελεσματικά και πάντα με χαμόγελο.

Στην Ελλάδα οποιαδήποτε αντίστοιχη κάλυψη ανάγκης ισοδυναμεί με έναν… μικρό Γολγοθά. Ως πολίτες του Δήμου Μαραθώνα, οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή αντιμέτωποι με το τέρας της γραφειοκρατίας και την παντελή έλλειψη σύγχρονων τεχνολογικών συστημάτων εξυπηρέτησης των δημοτών. Πρωταρχικό ζητούμενο, λοιπόν, για όλους μας είναι να αποκτήσουμε έναν Δήμο που θα σέβεται και θα εξυπηρετεί κάθε ανάγκη των κατοίκων του.

Θυμάμαι μικρό παιδί ακόμη τον εαυτό μου να ανεβαίνω με τα πόδια τη Λεωφόρο Διονύσου και ο Δήμος μας είχε ακόμη και εκείνα τα χρόνια περισσότερη ζωή από τη σημερινή «κατάμαυρη» πραγματικότητά του. Ο τωρινός Δήμος Μαραθώνα έχει μεταμορφωθεί σε ένα νεκροταφείο συναισθημάτων, φιλοδοξιών και ανθρωπιάς.  Μια πόλη βυθισμένη στο σκοτάδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Περνώντας κάθε πρωί έξω από τον παρατημένο στη βρωμιά και τα ξερόχορτα ιστορικό χώρο του Τύμβου, μοιραία φέρνω στο μυαλό μου εικόνες από τον ποταμό του Κονγκό στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ακόμη και τότε, ακόμη και σε μια χώρα της Αφρικής οι εκεί αρμόδιοι φρόντιζαν να αναδεικνύουν και να εκμεταλλεύονται τα δικά τους αξιοθέατα, σε αντίθεση με εμάς που εν έτει 2019 τα έχουμε παρατήσει να παρακμάζουν στο έλεος της αδιαφορίας, της γραφειοκρατίας και όλων των παθογενειών που χαρακτηρίζουν τη χώρα μας σε επίπεδο διοίκησης.

Θυμίζω απλά τα λόγια της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη: «Ό,τι κι αν πει κανείς για την Ελλάδα θα είναι λίγο. Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό της. Η Ελλάδα , αυτό είναι η κληρονομιά της , αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε ΚΑΝΕΙΣ!»

Δεν είναι δυνατόν να μην έχει βρεθεί τόσα χρόνια πεδίο συνεργασίας του Δήμου Μαραθώνα με το Υπουργείο Πολιτισμού ή την Εφορία Αρχαιοτήτων. Δεν γίνεται να μην έχει βρεθεί ακόμη η μέθοδος που θα αναδείξει τη μοναδικότητα και την ιστορικότητα του Μαραθώνα! Απλά δεν γίνεται!

Δεν έχω ιδέα τι εστί πολιτική, με την έννοια που αποδίδουμε στο συγκεκριμένο όρο ως κοινωνία. Γνωρίζω, όμως, ότι ο μοναδικός τρόπος για να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο είναι να παλέψουμε γι’ αυτόν. Να συμμετέχουμε, όχι να απέχουμε!

Ως δασκάλα τα τελευταία δύο χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο του Τύμβου, έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπη με τις δυσκολίες που συναντούν εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς. Να διδάσκονται μαθήματα σε τάξεις προκάτ, να υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες στην κάλυψη λειτουργικών καθημερινών αναγκών  λόγω έλλειψης χρημάτων ή έλλειψης προσωπικού, να μην υπάρχουν στοιχειώδεις κτιριακές και τεχνολογικές υποδομές , να βρέχει και να μην μπορούν να φτάσουν τα παιδιά και ο εκπαιδευτικός στην τάξη τους λόγω δυσμενών καιρικών φαινομένων!

Οφείλουμε ως πολίτες να αποκτήσουμε όλοι μας κοινωνική και οικολογική συνείδηση. Να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Να γίνουμε κομμάτι της λύσης του προβλήματος και όχι απλά δέκτης του. Να συμβάλλουμε προκειμένου η συνεργασία Δήμου και πολίτη να είναι πραγματική και ουσιώδης. Η απρόσωπη δημοτική αρχή, είναι καμιά φορά χειρότερη και από την ανύπαρκτη!

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αποφάσισα ως ενεργός πολίτης να σταθώ στο πλευρό του Σπύρου Λιβαθινού και της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ! Γιατί για πρώτη φορά βλέπω να γεννιέται στην πόλη μας μια κίνηση με προοπτική, ρεαλισμό και σύγχρονες ιδέες. Γιατί αν δεν συμμαχήσουμε όλοι μαζί, αν δεν συμμετέχουμε όλοι μας σ’ αυτή την προσπάθεια, η ευθύνη για την πορεία που θα έχει ο Δήμος μας τα επόμενα χρόνια θα βαραίνει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους!

Με εκτίμηση,