Γράφει ο Ευάγγελος Μπουρνούς
π. Δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου
Η Δήμαρχος Ραφήνας–Πικερμίου επέλεξε μόλις πριν λίγες ημέρες να μιλήσει για «σπάσιμο της σιωπής» και «ένωση φωνών».
Όμορφα λόγια, αν δεν ήταν τόσο ειρωνικά σε σχέση με την πραγματική κατάσταση του Δήμου και τις δικές της πρακτικές.
Γιατί η σιωπή που χρειάζεται πράγματι να σπάσει δεν είναι αυτή των γυναικών - είναι η δική της.
Η σιωπή για την εγκατάλειψη του Δήμου, για τις υπηρεσίες που υπολειτουργούν, για τις υποδομές που παραμένουν ξεχασμένες, για μια πόλη που αντί να προχωρά, γυρίζει πίσω.
Και κυρίως η σιωπή για τις δικαστικές της εμπλοκές, όπου μιλάει συχνότερα ο δικηγόρος της παρά η ίδια.
Το «ενώνουμε τις φωνές μας» ακούγεται ωραίο μόνο σε αναρτήσεις.
Στην πράξη, οι φωνές των κατοίκων χάνονται.
Οι φωνές που ζητούν λύσεις, έργα και υπευθυνότητα.
Οι φωνές που περιμένουν εξηγήσεις για τα λάθη, τις παραλείψεις και τις καθυστερήσεις που καθορίζουν την καθημερινότητα όλων μας.
Η βία κατά των γυναικών είναι ένα ζήτημα σοβαρό, με ευαισθησία και βάρος.
Αλλά δεν γίνεται κάθε κρίσιμη μέρα να χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για να χτιστεί ένα ακόμα επικοινωνιακό προφίλ, την ώρα που η πραγματική βία είναι αυτή που υφίσταται ο Δήμος: εγκατάλειψη, ανυπαρξία έργων, μετακύλιση ευθυνών και προσπάθεια συγκάλυψης μέσω μεγάλων λόγων.
Αν πράγματι θέλει να σπάσει τη σιωπή, ας ξεκινήσει από εκεί που πρέπει: με καθαρές απαντήσεις, καθαρές ευθύνες και καθαρές πράξεις.
Λόγια έχουμε ακούσει αρκετά.
Ο Δήμος χρειάζεται έργα.
