Γράφει η Ιωάννα Καραδήμα

Η εγκληματικότητα έχει χτυπήσει «κόκκινο» και όλοι το βλέπουν και το βιώνουν καθημερινά. Όλοι; Όχι όλοι, ο κ. Χρυσοχοίδης δεν το βλέπει, δεν το ξέρει, δεν το ακούει. Γι αυτόν δεν  υπάρχει αύξηση στο έγκλημα, απλά εμείς οι πολίτες είμαστε «εγκληματοφοβικοί», επειδή ίσως φοβόμαστε μην φάμε καμία αδέσποτη σφαίρα ή μας σκοτώσουν μέσα στο σπίτι μας ή μας βιάσουν σε κάποιο δρόμο ή και παραλία πλέον.

Εκτός όμως από τις δολοφονίες δημοσιογράφων και ανθρώπων της νύχτας, υπάρχει και η εγκληματικότητα που στρέφεται κατά του απλού πολίτη. Και μπορεί η δολοφονία στα Γλυκά Νερά, με την τραγική της κατάληξη, να είναι η πιο εμβληματική αλλά υπάρχει και αυτή της καθημερινότητας που πολλές φορές δεν φτάνει ούτε καν στις ειδήσεις. Υπάρχουν περιοχές, όπως η Ανατολική Αττική και οι γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, όπου εμείς οι πολίτες, απλά φοβόμαστε να ζήσουμε, να κυκλοφορήσουμε, να κοιμηθούμε σπίτι μας. Κλοπές, ληστείες,  βιασμοί, παρενόχληση ανηλίκων είναι μερικά από τα στοιχεία του «μενού» που κάνει την ζωή μας αφόρητη. 

Αυτή η εγκληματικότητα έχει όμως και συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο καθώς στην συντριπτική της πλειοψηφία προέρχεται από τους αλλοδαπούς. Αυτούς που παράνομα ή ημινόμιμα βρίσκονται στην χώρα μας και συμπεριφέρονται λες και αυτή είναι το τσιφλίκι τους. Γιατί να μην το κάνουν αυτό άλλωστε όταν βλέπουν τον ανώτατο άρχοντα της χώρας να εξηγεί το πως οι μετανάστες θα λύσουν το... δημογραφικό μας. Η θεωρία δεν απέχει και πολύ από την πράξη, έτσι φτάνουμε εύκολα σε περιστατικά όπως αυτό στην Αγία Μαρίνα. 

Εδώ όμως υπάρχει και μια άλλη παράμετρος που ξεφεύγει από τα στενά όρια του αστυνομικού δελτίου. Παρότι δηλαδή είχαμε μια απόπειρα ομαδικού βιασμού, η σιωπή των γυναικείων οργανώσεων, των φεμινιστριών και των λαλίστατων κατά τα άλλα τηλεπερσόνων ήταν εκκωφαντική. Ούτε δηλώσεις, ούτε διαμαρτυρίες, ούτε metoo, ούτε τίποτα. Γιατί; Για να μην αναδειχθεί η καταγωγή των βιαστών και θιχθούν τα αντιρατσιστικά αισθήματα μιας μειοψηφίας που θέλει να επιβάλλει τον πολυπολιτισμό με το έτσι θέλω; 

Η απάντηση είναι προφανής. Όμως συνάμα είναι και εξοργιστική για εμάς τις γυναίκες που δουλεύουμε και ζούμε σε αυτή τη χώρα και θέλουμε να το κάνουμε με ασφάλεια. Και το ερώτημα πλανάτε, γιατί να πρέπει εμείς οι Ελληνίδες να αλλάξουμε τρόπο ζωής ώστε να μην προκαλούμε την σεξουαλική πείνα του κάθε αλλοδαπού και τα κοινωνικά του πιστεύω; Σε λίγο, γιατί θα ακουστεί και αυτό, θα μας πουν και τί να φοράμε για να μην τους προκαλούμε. Αλλά αν σήμερα ξεκινήσουμε από το μίνι και το μπικίνι αύριο που θα φτάσουμε; Στο μπουρκίνι και στο χιτζάμπ ή μήπως θα τους ενοχλούν και οι καμπάνες των Εκκλησιών και οι Λειτουργίες;

Δυστυχώς τα ερωτήματα αυτά δεν είναι καθόλου ρητορικά ή υπερβολικά, συμβαίνουν στην Γαλλία, στις Βρυξέλλες και αλλού. Ότι δε συμβαίνει στην Ευρώπη έρχεται και σε εμάς, αυτή βλέπεται είναι η παγκοσμιοποίηση. Γιαυτό ας προσέξουμε για να έχουμε. Την ελευθερία μας, τον τρόπο ζωής μας, την ασφάλεια μας, τις παραδόσεις μας. Τώρα και όχι εχθές καθώς τα περί αντιρατσισμού είναι λόγια της ελίτ της  πλατείας Κολωνακίου που καμιά επαφή δεν έχει με την πραγματικότητα και τις ζωές μας.