Κάτι που ξεκίνησε σαν άσκηση των κέντρων του εγκεφάλου που ενεργοποιούν κώδικες και μνήμες, προσπαθώντας να χωρέσουν μια ολόκληρη ταινία σε 700 λέξεις είναι από μόνο του ένα εγχείρημα πρόκληση: να δημιουργήσεις μια νέα συνδυαστική αφήγηση και να το συνδυάσεις με γεγονότα της επικαιρότητας, που και να εντάσσει στο πλαίσιό της όσους δεν έχουν δει το έργο, και να προκαλεί να το επανερμηνεύσουν όλους όσοι το έχουν ήδη απολαύσει χωρίς spoilers, να τους ξαφνιάσει και να το ανακαλύψουν ξανά, από μια άλλη οπτική γωνία ώστε να βάλουν στην αφετηρία της επανόδου όσους το διαβάσουν καιρό μετά την πρώτη θέαση, όταν και το φιλμ έχει αρχίσει να ξεθωριάζει στη μνήμη τους. Πήρε «σάρκα και οστά» με τη «Ζωή σαν Ταινία».

Είναι πρωτίστως -ή έτσι τουλάχιστον ξεκίνησαν- ένας τρόπος αποτύπωσης του τί σκέπτομαι όταν βλέπω μια ταινία στη σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου. Τις περισσότερες φορές παρακολουθώ την εξέλιξη του έργου, αλλά ο νους μου «τρέχει» και κάνει συνειρμούς που τον φέρνουν είτε κοντά σε τρέχοντα γεγονότα της εποχής, είτε τον «ταξιδεύουν» σε άλλες διαστάσεις χωρικές ή χρονικές. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο σκοπός ενός καλού σκηνοθέτη; Να μας πάρει από το χέρι και μέσα από εικόνες να προκαλέσει σκέψεις και συναισθήματα τα οποία να μας οδηγούν σε άλλες πραγματικότητες και άλλους κόσμους. Μας βοηθάνε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα, έστω και για τα 90 λεπτά ή τις δύο ώρες που διαρκεί κατά μέσο όρο ένα φιλμ.

Αυτές λοιπόν τις σκέψεις που με κατέκλυζαν κάθε φορά που παρακολουθούσα ένα έργο (λίγο αργότερα η «ενεργή» αυτή ματιά επεκτάθηκε και στο θέατρο και τη μουσική) άρχισα να τις καταγράφω. Άρχισα να τις στέλνω δειλά-δειλά στον φίλο μου και εκδότη Φώτη Γεωργελέ, ο οποίος τις δημοσίευε στην ηλεκτρονική έκδοση της Athensvoice.gr. Προς έκπληξη και των δυο μας αυτά τα υβριδικά κείμενα, που συνδύαζαν την έμμεση κινηματογραφική κριτική με το χρονογράφημα και τις πολιτικοκοινωνικές απόψεις, τα δέχτηκε πολύ θετικά το -νεανικό και συναισθηματικό- κοινό της πολυδιαβασμένης free-press. Αυτή η αποδοχή με ενεθάρρυνε να συνεχίσω την προσπάθεια και την Άνοιξη του 2022, θα κυκλοφορήσει η 2η ανάλογη συλλογή με τον τίτλο «Ο Ναυαγοσώστης». Εκεί θα βρείτε και κάποια στοιχεία πιο ρεπορταζιακά και πιο δημοσιογραφικά.

Ο υβριδικός συνδυασμός προέκυψε από την αγάπη στο διάβασμα και το γεγονός ότι πάντα με συνάρπαζε η καλή δημοσιογραφία. Δεν σας κρύβω πως είμαι λάτρης δύο σχολών: της αγγλικής και της αμερικανικής. Η μεν πρώτη με τα περίπλοκα σχήματα, επιβάλλει στον γραφιά να γνωρίζει καλά και το αντικείμενο, αλλά και την ίδια τη δομή της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Έχει μια αρχιτεκτονική όμοια με αλγεβρική ακολουθία ή ακόμη καλύτερα το συντακτικό των αρχαίων ελληνικών. Την ίδια στιγμή η ευθεία, απλή υπερατλαντική γραφή, με τα πολλά στοιχεία που αντικειμενοποιούν το ρεπορτάζ μέσω αριθμών, στατιστικών και φράσεων απλών ανθρώπων -όχι μόνο επωνύμων- δίνει αξιοπιστία και ζωντάνια στο κείμενο. Αν προστεθούν στο τέλος και συστατικά ενός χρονογραφήματος, όχι απλά μια διακήρυξη απόψεων που η επικαιρότητα συμβαίνει να τους ταιριάζει, αλλά μια συνέπεια σε προσωπικές αλλά και ταυτόχρονα ανθρωπιστικές αρχές τότε το αποτέλεσμα αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον και αποκτά και κάποια υπεραξία συγκυριακά όταν το κείμενο «παλαιώνεται», χωρία να το ξεφτιασιδώνουν γνώμες του συρμού πως απλώς υιοθετήθηκαν, αλλά απόψεις στέρεες και συμπαγείς. Η υβριδική λοιπόν γραφή με τα τρία αυτά συστατικά ήταν ο στόχος μας. Αν έχω καταφέρει σε αυτά να προσθέσω και το χιούμορ, τότε πιστεύω πως θα έχω πετύχει κάτι όχι ίσως ιδιαίτερα σημαντικό, αλλά ίσως ενδιαφέρον.