Γράφει ο Ηρακλής Αθανασόπουλος

Η 31 ετών δρομέας μας με Ολυμπιακή συμμετοχή, πρωταθλήτρια και κάτοχος της επίδοσης των 10000μ έγραψε στο fb: «Ταξιδεύω προς τη Νέα Υόρκη για να δοκιμάσω τα φτερά μου για πρώτη φορά μετά από την επέμβαση. Αντί να αγωνιστώ για να αγωνιστώ, επιλέγω να τρέξω απλά για να τερματίσω. Επιθυμώ να γιορτάσω την καλή υγεία μου και την επάνοδο σε διεθνή δράση εκεί σε αυτό τον εκπληκτικό παραδοσιακό αγώνα. Ξεκινώ με τις elite γυναίκες αλλά σιγά σιγά θα εισέλθω στο λαικό αγώνα με το μέγα πλήθος… Ραντεβού εκεί για να ανταλλάξουμε ένα γεια».

Επιδεικνύει ατομική επίδοση τις 2ω34:26 από τον αγώνα του Houston (19 Ιαν 2020). Ο NYC marathon είναι ο 3ος μαραθώνιός της… Σαράντα οκτώ γρήγορες κυρίες ανήκουν στις elite. Ξεχωρίζουν ως ταχύτερη η Peres Jepchirchir από την Κένυα με επίδοση 2ω17:16, οι συμπατριώτισσές της Nancy Kiprop (2ω22:12) και Viola Cheptoo (πρεμιέρα), η Ruti Aga (2ω18:34) και η  Ababel Yeshaneh (2ω20:51) από την Αιθιοπία, η Helalia Johannes (2ω19:52) από τη Ναμίμπια, οι Αμερικάνες Emily Sisson (2ω23:08), Kellyn Taylor (2ω24:29), Molly Seidel (2ω25:13), κ.α.

Ακολουθεί η κατάθεση της Αλεξίας για την «καλά κρυμμένη ως μυστικό» περιπέτεια της υγείας της. Ιδού: «Υστερα από χρόνια πόνου επιτέλους αποκατέστησα τον τραυματισμένο μου μηρό με χειρουργική επέμβαση. Όταν ο γιατρός άνοιξε με το νυστέρι του εκεί ψηλά το σημείο το μηριαίο οστούν έδειχνε σχεδόν αποκολλημένο! Ολοι οι γύρω μύες υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Δήλωσε έκπληκτος γιατί περπατούσα και γιατί έτρεχα +100 μίλια την εβδομάδα. Αυτή η επέμβαση συνέβη τον περασμένο χειμώνα. Τώρα κινούμαι, τρέχω χωρίς πόνο για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Ένδιάμεσα πέρασα μήνες υπομονής… Επρεπε να ξαναμάθω πώς να περπατώ και μετά να ξαναμάθω πώς να τρέχω. Δεν μοιράστηκα αυτή την δοκιμασία με κανέναν εκτός από την οικογένειά μου, την ιατρική ομάδα και τους φυσιο της DAG. Οι στενoί φίλοι μου αντιλαμβάνονται ότι επικεντρώθηκα στη θεραπεία… Επρεπε για τον εαυτό μου… Ενοιωθα ντροπή γιατί πονούσα. Κάποιοι στην παρέα μου επέμεναν ότι ο πόνος όταν αναφερόμουν, συχνά δακρυσμένη, ήταν κάτι άλλο και ποτέ τραυματισμός. Δύσκολο να πεις σε ένα δρομέα Ολυμπιακού επιπέδου ότι τραυματίστηκε. Τραυματισμός = αποτυχία. Τόνιζαν ότι ήταν ιδέα στο μυαλό μου, αλλεργία, παράπλευρο τραύμα ένεκα της απουσίας της μητρός μου και άλλα πολλά. Ετσι εισήλθα στην κατάχρηση! Η άρνηση του πόνου είναι μια μορφή κατάχρησης. Οι τραυματίες αθλητές είναι ευάλωτοι…. Αντιμετωπίζουμε με ευκολία τον πόνο ως αδυναμία την οποία πρέπει να κατακτήσουμε παρά ως τραυματισμό για να θεραπεύσουμε. Επισκέφθηκα ένα γιατρό εντελώς έξω από τους συνηθισμένους. Με αντιμετώπισε ως καθημερινό άνθρωπο και όχι ως αθλητή…  Προχώρησε στη σωστή διάγνωση!!! Δεν είμαι η μόνη… Εχει συμβεί και σε άλλους αθλητές!  Γνωρίζω προσωπικά ένα μικρό αριθμό. Ευτυχώς οι σκέψεις αλλάζουν γιατί γυναίκες όπως η Simone Biles και η Naomi Osaka μας παραδειγματίζουν και μας ενθαρρύνουν! Μας ωθούν να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. Ακούω ολόκληρο το σώμα μου για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Ετοιμάζομαι να γιορτάσω την επάνοδο στην πλήρη υγεία με όλους τους μετέχοντες στον TCS marathon της Νέας Υόρκης τον επόμενο μήνα. O πρώτος μαραθώνιός μου εντελώς υγιής. Ευχαριστώ όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου.  Προσπάθησα να είμαι γενναία.. Νομίζω τα κατάφερα...».

Στις φωτoγραφίες η Αλεξία Παππά επάνω επιδεικνύει με τον τρόπο της το σημείο της τομής και κάτω τρέχει χαλαρά σε αμμουδιά κατά τη θερινή επίσκεψή της στην Ελλάδα.