Χθες γυρνώντας απ’ το γραφείο μου, πήρα από κάποιο σημείο της διαδρομής, έναν ηλικιωμένο συντοπίτη που πήγαινε στον Μαραθώνα.

«Αχ, δήμαρχε», μου λέει, «Πάει ο Μαραθώνας, έσβησε. Μόνο τ’ όνομα μας έμεινε. Νεκρή πόλη είμαστε». Ήταν σχεδόν βουρκωμένος. Και δεν είναι ο μόνος. Συχνά, επαγγελματίες, αλλά και ιδιώτες παραπονούνται για την ερήμωση και την εγκατάλειψη.

- Θυμάμαι τον θαυμασμό διεθνών προσωπικοτήτων για τον Μαραθώνα - για ότι το όνομα του και η ιστορία του πρεσβεύει.

- Θυμάμαι τον ενθουσιασμό καθηγητών (ιστορικών, αρχαιολόγων) από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια και Αρχαιολογικά Ινστιτούτα διεθνώς, στα δύο επιστημονικά συνέδρια που διοργανώσαμε επί δημαρχίας μου στον Μαραθώνα. Δεν ήθελαν ούτε μεγάλα ξενοδοχεία, ούτε πολυτέλειες. Μια σκηνή έξω από τον Τύμβο θα τους αρκούσε - έτσι μου έλεγαν.

Και τους έβρισκα πρωί πρωί έξω από τον Τύμβο, να περιμένουν ν’ ανοίξει.

«Σ’ αυτά τα ιερά χώματα δεν έγινε απλά μια στρατιωτική σύρραξη αλλά γεννήθηκε ένας νέος κόσμος. Ο κόσμος του ελληνισμού. Ο κόσμος της λογικής, της επιστήμης, του πολιτισμού, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, της τέχνης. Ο κόσμος του νεωτέρου ανθρώπου, που εγκαινιάζει τη μεγαλύτερη ιστορική αλλαγή των αιώνων».

- Θυμάμαι την Επίτροπο Πολιτισμού της ΕΕ, που μου είχε πει ότι ο Μαραθώνας έπρεπε να είναι σαν το Βατικανό, με πύλες που θα επιτρέπουν σε συγκεκριμένο αριθμό επισκεπτών να εισέλθει.

... Όλ’ αυτά δεν είναι απλά αναμνήσεις.

Είναι πεποίθηση πως ο Μαραθώνας έχει τα φόντα ν’ αναπτυχθεί βασισμένος στα μοναδικά του πλεονεκτήματα.

Όπως άλλα διαμερίσματα του δήμου μας μπορούν να αναπτυχθούν ως εμπορικά κέντρα ή κέντρα αναψυχής κ.λπ.

Γι’ αυτό όμως χρειάζεται όχι μόνο ΟΡΑΜΑ, αλλά και ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ.

Όσο οι συμμετέχοντες στην τοπική πολιτική σκηνή έχουν ΜΟΝΟ μέλημα την εκλογή ή την επανεκλογή τους, αυτοί θα κυνηγούν την ουρά τους και ο τόπος μας θα μιζεριάζει και θα υποβαθμίζεται.

π. Δήμαρχος Μαραθώνα